утрото (прил.)
Утрото, кога тој замина на работа, влегов во неговата соба и брзо ја барав сликата на мама со очите.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Утрото сретнавме еден овчар и тој ни кажа дека војниците си заминале.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Веднаш ја препозна дамата која му беше пристапила утрото пред Ману.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Социјалниот работник како даночник кој треба да го наплати долгот, утрото веќе го пиеше кафето во персоналното одделение.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Утрото доаѓа библиотекарот и ми потфрла една книга.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Е, а виде ли, Иване, утрото снег до колена.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Таа вечер преспавме таму и утрото нѐ разбудија и нѐ однесоа на станица. Тогаш првпат видовме воз!
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Утрото веќе знам чија била ногата: пред сите станал човекот и избегал на работа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Седнав на масата над оној бел лист хартија што ме обврзуваше, што не смеев да го напуштам и да ја прекршам мојата нема заклетва на верност, и бавно и болно зедов да го пишувам пак она што веќе го спомнав, а кое божем секако треба да биде запишано: “Утрото станав и побрзав кон бунарот за сега денски, спокојно, на болскотот од сонцето, да видам како се мрешка водата и како мојот лик се топи во тие нежни бранчиња.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Утрото гледаме дека отсекаде капе вода.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ме покриле, ме завиткале и сум отпливала некаде до десет часот утрото.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Десно до машината го забележав големиот плик што ми го донесе утрото поштарот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Утрото тргнав за повнатре да одам.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Утрото ќе се собереме на подѕидокот од меаната Тренческа и ќе си ги кажуваме соништата, ќе си ги толмачиме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тоа убедување уште повеќе се зацврсти утрото, кога дојдоа по мене.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Утрото слушам гласови. Како да ми идат од преку некои ѕидишта.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Може така ми се чинеше од соништата. Оти ги сонуваш и живите и мртвите. Смешно. И утрото не знаеш кој каде е.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тие два цртежа ги сметна тој од ѕидот, утрото пред самото отворање на изложбата, ене ги стојат уште на бирото во изложбената канцеларија.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Побратимот Гури Порадеци, утрото кога наминал за да ѝ каже сѐ на Мајка, ѝ укажал колку слободно место има во чунот за неопходните предмети, а колку за семејството и за него, без да биде опасно при пловењето кон другиот брег.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Утрото ни јавија дека починала!
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
