црвец (м.)
По сѐ изгледа стануваше збор за црвец бидејќи старецот рече дека му се гади од суштества без опаш и без глава.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Кон него веќе ројот од бубачки ита мравката тревата ја напушта црвецот кората и пчелата веќе кружи над пролетното чудо.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Зел една урма - ја растворил и што да види: во урмата имало црвец.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И него сега почна да го копка црвецот на сомневањето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Очигледно таа не беше премногу израдувана, нешто како да ја гризеше црвец.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Заслушај се ноќе, и ќе ти се јави некое крцкање на креветите, над тебе или под тебе, небаре црвец да работи во штиците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го требат скапаното: ќе го одделат црвецот од шупливото, ќе го позабришат плодот, и така ќе го лажат мевот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Си работел црвецот во коската и потече црвотечината, нишестето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Легнувам, а мислам дека не сум легнала, дека сум се свиткала некаде високо над рогузината, над ложникот. Како црвец во кожурец.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Седиме тука, се тутулиме. Се собираме ко црвец во дрво.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ми иди и низ баџа или од некое дупче на ѕидот да влезам, вели, како црвец како црвотечина, вели Мирче. 44
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Раскопани, буѓосани со обрачи 'ргосани, по темни изби мемливи ријат ги црвци смрдливи.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Трајковиот дел го зеде Митра да го работи „наполу“, едно за него — едно за неа, оти тие со Стоја се поголема тајфа, та „да може да чкрипне некој и друг лакот за тие црвците децата“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А дека црвецот на великогрцизмот сите нас се уште не јаде, ние сме виновни што не умееме да го гледаме светот со отворени очи и сакаме да бидеме секогаш затворени во венците на славата што ја влечеме од старите Грци...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Јас и сега со сигурност не можам да тврдам кој беше тој црвец што толку многу ги подјаде детските срца, - гладот ли, стравот ли, казните ли, секојдневните понижувања, студот ли, можеби оценката за карактеристика, можеби стројот и тој проклет ѕид, а можеби сѐ заедно, но од сето тоа едно беше јасно како ден, - потскажувањето, кукавичлакот и злобата почнаа да цутат во домот како ран компир.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
И ние сме луѓе. И нашата желба е пробојна. - Проповед на црвците. - Исповед, будало.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И Скрче уште од зори шеташе од другата страна на брегот. И него го зајаде црвецот од она што го чу од Царјанка.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ние сме сега ништо: мувосерка, црвец, нула.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Каде ли заскитало тоа детиште, како да има уште црвци во газот”.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
