шепоти (несв.)
Стрпи се малку, ќе видиме! - шепотеа шините. Еве ги, доаѓаат!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ѓаволско време, шепотеа луѓето и бегаа под крошните од дрвјата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Мавташе постојано со рака кон нас и шепотеше: - Простете ми, другари, што не можам со вас ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Боса кружи и низ својот од препишува врз песокот сѐ што ѝ шепти езерото: кога исчезнува народот во овој испустен манастир сите стебла есени умеат да се молат небаре монаси.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Што сонуваш и шепотиш и мислиш кога по ноќва моја прстите твои бладаат можеби сакаат да ја откријат вистината што грее меѓу рацете и градите Јас и ти сме како тревата и ветерот: допирот нѐ крена од едно јалово мирување затоа сега нѐ вознемирува овој наслутен лет со кого плискаат љубопитни нашите дланови глуви Желбата благо се нурка во твоите широки очи и шуми за кревкото стебло што скоро ќе се роди
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Хартијата шушка ко да ги шепоти нашите зборови што сме ги напишале.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Шепотеше со рапави воздишки дека саканите синови и милите снаи го испратиле по воденички камења во туѓа каза да се избават од него.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Окован со мисли беднику со нокти зениците ми ги откопа... Умрете, за да живеете во вечниот дом на непреболот- немирна душа тихо шепоти...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Мумлајќи во себе шепотеше за да не ја чуе домаќинот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Долго ме жулкаа по главата шепотејќи дека попусто е плачењето.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Дедо ми полека ѝ пријдува и ѝ шепоти: - Остави го детето.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Почна со човечки глас да ѝ шепоти на ушето нешто.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ти тогаш шепотеше „Не гибајте ја вазната, таа е скршена.“
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Ѕидовиге на занданите темни грозни прикаски шепотат со страв.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Кон мене лазеа нивните искинати шепоти и сплетки во чија горчина се насладуваа, му се враќаа на животот со врела крв, бабреа од внатрешна сила.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Еден шепотел дека сиромавиот премногу знаел за животот, него го учел од свети книги некој калуѓер, друг рекол дека ќе му ја земе на покојникот амајлијата од под гуша - земја од три рида в крпче, таа земја чува од болештини, трет со горчлив подбив прашал дали амајлијата го сочува старецот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ги мијам и си шепотам: излези болесиште од коските во месото, од месото во косата и во ноктите и оттаму појди во реката и оди по река, дури да те изедат рибите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ти си песна, а јас нејзин пеач слушам како навива звукот шепоти тихо морничаво „Неповратен сон сонуваш!“
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Меѓутоа, кога се вратил пред еден Бадник со торба лири и со загноена рана на левата рака од туѓа сабја, по селата со восхит се шепотело дека бил ајдутин и одмаздник.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
молитва за спас Повторно Неизвесноста Темниот час И Повторно таа Песната Тивката Молитва За спас. кон песните Зошто болен Зошто тажен здив Зар ве навредив? звучно семе Слушам: Некој ги шепоти Моите песни Тивко, Распеано.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
