шип (м.)
Излегол од зад шипјето и тргнал кај луѓето да оди со прекрстени раце и со солзи на очите, се приближувал кај нив.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Се засолнал зад едни шипје и отаде ги видел луѓето.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Во селото Сушица, слегоа со некои луѓе кон манастирот свети Димитрија, крај кого шумолеше брза река, носејќи тревишта и искршени гранки од снеговите што ги беа повалиле таа зима дрвјата и грмушките од шип и бозел.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
А снегот си паѓа. И гледаш војници, застанале покрај некој камен, крај некој шип и се греат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Таа отсекогаш ги сакаше цвеќињата и се восхтуваше од нивната разновидност овде, на нивните необични форми и бои, но сега еден вид мијазма надлетуваше над ритчињата од флокси, над купчињата од маргаритки и над куполите од шипови.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Тие две пилиња и ти сам си ги видел и си ги чул, синко, в поле кај си стојат по шипјето и глогјето и си пеат; едното си пее: сиве, сиве, а другото – чуле, чуле.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Удирам на шипје, се драскам на капини, на трње, на боцливи телови.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го грнам така, а како сув шип да прегрнувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Едо писателот со погледот како да бараше начин да ги расебети капињето од скребите, копривите од малечките, папратта од базојчките, блостурот од шиповите...
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Ќе се закријам во некое долче, зад некој шип, и пак слушам: — Кај ќе одиш, Небеска?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ги оголуваме корењата од шиповите, од трњето, од козолците.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Така во една прилика рече самиот тој, жена ми, рече, е болна од уплав. Нагазила навечер на шип.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Сиот Амстердам е на вода. Лежи врз шипови, длабоко вкопани во земјата. Тука се неговите темели.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
И кој знае низ колку патишта, непрегледно долги и далечни ќе изминеме се додека не се вратиме во нашите домови кои можеби ќе бидат обраснати со шипје...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
По трапиштата и излоканите места растат ниски, жилави, опори растенија: глог, шип, дрен, капина, повит, - прилагодени на скуден живот и осудени да ја држат земјата по падината да не се рони, да не ја свлечкаат дождовите.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
