јаже (ср.)
Околу него ќе се зберат луѓето да видат како телото ќе се залула на јажето.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Под платното се подаваа раце, кои ги држеа колците и јажињата со кои шаторот беше зацврстен за земјата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Нашата коза го прифати погледот на Сталин, започна да подигрува со опашот, сакаше да се ослободи од јажето со кое ја држевме врзана околу вратот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Со восок ги залепив
со смола ги запечатив
ги прелив со лепак
ги врзав со јаже
сите љубовни фантазии
сите желанија
од премолчување истоштени.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
- Знаеме, бидејќи почуствувавме како ги испушти јажињата од раце, а за нас елените – влечачи тоа значи дека сме слободни, дека можеме да си поиграме.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Двајца постари планинари со јажиња се спуштија кон гласот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Рацете и нозете ми беа врзани со дебело јаже од кое ни најмускулест орангутан не ќе се ослободеше.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Оттаму, дијалогот почнуваше да ни личи на панаѓурските теглења јажиња во коишто победуваше секогаш оној од едната страна на линијата, а самата кулминација неодоливо потсетуваше на еднострана сексуална катарза.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
И дали си придонела за распаѓањето на твоето гнездо со тоа што си летала како ластовица од работа дома и обратно, а секогаш во клунот си носела црви за пилците и за боксерот мочко (вечниот победник во мечевите во рингот без јажиња).
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Ако паѓаш високо, не е кукавичлак да се фатиш за јажето што виси.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Јажето само ми се стега околу зглобовите, ќе ми ја прежили ногата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Групата го влечеше јажето од длабочината.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Од девојчето што го прескокнува јажето и ги брои ѕвездите именувајќи ги, до цела една приватна енциклопедија на игри што ги регистрираат и изведуваат таткото и синот.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
По нозете му се качуваат водни змии, го препашуваат ко јажиња.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Прилегаа на зелени острови, на јаже оптегнато преку морето, беа трага по која се враќаа плодовите...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
На насловот на предната картонска фасцикла, која беше доста дебела и подврзана со другата страна со јаженце, со големи букви беше напишано, со познатиот татков ракопис: Историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Овде ретко кој умее да го прескокне јажето на нацијата и патриотизмот и да се затекне во Доблеста која веќе нема никакво национално или патриотско алиби коешто, ете, во „кризни времиња“, ѝ дозволува да се заборави, то ест да биде употребна доблест на оваа или онаа нација.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Додека планинарот се искачува по јажето, тоа може да се откачи и готово е со него.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Го врзуваа со јаже за да му стават облоги и мелем на раните за да го лечат.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Најпосле фрлајќи му јаже, успееја да го истргнат на брегот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
