бодри несв.
бодар прид.

бодри (несв.)

Своевремено и ја се палев на утакмици и како млад мајмун одев по стадиони и спортски сали да го бодрам омилениот тим ама денеска сето тоа ми изгледа некако дегутантно.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ја бодреше. Ѝ правеше со ноктот пат низ песокта.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И еден со друг се бодревме за да се совладуваме, да почнуваме одново, да го искоренуваме плевелот на малодушноста.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сум слушал... - Кажи им ти само. Кажи им, го бодри дедото и се потпира на земјениот ѕид.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Браво капетане, капетане алал, секоја чест кормило мајсторе!“ – се раздрав со гласот мој цел, и ми дојде некако убаво, лесно на душата, и продолжив да навивам, да го бодрам...
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Тој беше насекаде во исто време: туркаше, влечеше, стругаше, ковеше, импровизираше, бодрејќи ги патем со другарски шеги сите и испуштајќи од секое делче на своето тело изобилство од кисела пот како од непресушен извор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Морнарите кога излегуваа од касарната се сретнуваа со нашето гаврење и исмејување за што најмногу нѐ бодреше Марјанти.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не се бодреле ни со пцости ни со извици. Земјата под нив станала порамна, качувањето завршило.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Марјанти одеше од група до група и, бодрејќи нѐ, велеше дека на овој начин ѝ помагаме на народната власт и се бориме против англоамерикснакскиот империјализам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така се станува бесмртен!“, го бодреле другарите кога одредиле отсега па натаму да се вика Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ајде, запнете, уште малку! –Ги бодреше Петар коњите - Полека, стоп! Одморете се!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ние сите ќе одиме на натпреварот, рече Саздов. Ќе ги бодриме нашите! ...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Квичежот се меша со врескањето на децата кои ги с'скаат своите кучиња и ги бодрат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)