бре (изв.)
Де, бре, кај ја отера, му се насмеале луѓето, ако треба да ти попуштиме!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Зошто, бре, не ме погоди в глава? Барем ќе ме спасеше...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
- Да, бре, мајката, право в очи ме гледа!
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Бре, си реков, драгиот брат, по толку години!
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Сме виделе попови и џандари, и писари и весникари, како него. Сиктер, бре!
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
„Кај си, бре“, вели, „што не излезеш?“ „Зошто да излезам?“ му велам.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Старецот го притера својот чун сосема со нивниот, се наведе и ги виде рибите што даваа последни знаци живот на дното од чунот. – Бре, бре што риба сте уловиле ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
И камен на шија полесно се носи од пуста црна печалба! (На Циганите). Што спиете, бре! Чукајте, дури господ да чуе!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
А бре, ти да не плетеш чорапи меѓу нозе, му вели и сѐ понаниско ќе му застануваат очите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Вели: - Види, види само паѓа в уста, како крушка, како бонбонче, море како локум со ореви... Ам, ам, бре, што е слатко...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Јавете се бре погани, им викав, а тие молчеа.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Да не велат: Де бре, што е ова - сурија!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Бре овде ќе се удави гемијата, бре онде ќе пропадне, една цела недела што ја тера гемијата и едно утро приближила гемијата до една ада, та кога се удрила од камењето, парче по парче се направила; сите што беа во гемијата се удавиле, само Силјанче беше се нашол на една штица задржан и беше го исфрлило далгата на суво.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Како бре не можеш да разбереш, не можеш да забележиш ништо што се случува околу тебе?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Застана пред нив. - Јели бре, - им рече полека и како да ќе се онесвести од вчудоневиденост.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Их, бре синко! - изнервирано викна мајка му. - Остави го Дорчо, волкот нека го јаде! Не гледаш што стана? - Видов! - одговори Трајче
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
И забите му се наредени ко пченица и цела уста, бре, зошто да кријам, цела уста му е некако ко изворче полно со белутраци. Така ми гледаа тогаш очиве.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дончо не се ни завртува туку продолжува да мава со стапот лево и десно без да забележи дека патчето го има оддалечено од рекичката и дека го влечи речиси по средина на една бескрајна градина: лево домати, десно пиперки и гласот на Чана што го запира како висок плет Каде ти е Митра бре Дончо? и дури сега открива многу работнички околу мајка му.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
– „Море не велете ми аџија, бре селани им рекол Силјан, оти не би касмет да одам на аџилак, чунки дуовникот што ме зеде да ме носи се удави в море; оставете, браќа, не е за кажување и за верување тоа што сум патил во овие две-три години, ама ак ми беше тоа што сум патил оти од таткова и мајкина клетва не сум верувал.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Бре, Циганин и студен камен ќе стопли и ќе го развесели!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
