живо (прил.)

Таму беше живо присуството на обајцата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога потоа ги гледам тие артисти во некој филм на телевизија не можам да сфатам дека навистина тоа со своја рака го напишале специјално за нас и често ја гњавам мајка ми да ми раскажува кој од нив каков е во живо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Војниците и кметот сѐ живо избркаа и не оставаа никој да се движи крај нивната куќа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тој во десната рака држи запалена цигара од која се креваат думани кои толку ја загрозуваат околината што сѐ живо веќе кашла, венее и умира.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А со неговиот поглед во таа синевина одеа и сите молитви на сѐ живо на овој остинат свет кон тој усвитен, далечен бог.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Војникот скрши едно јајце и како смок го шмукна живо.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Рипнале сите просто и на врата в куќи го пречекале, сите плачејќи го избакнале и здраво и живо сториле, а Силјан им бакна на татка си и на мајка си десница и проштење им сака за клетвата што го втаса.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И уште ми кажува дека треба да извршиме попис на луѓе и на добиток, на живо и на мртво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во меките и тивки ноќи на пријатните годишни времиња, обично мајка ми ги отвораше сите големи прозорци, и ние го наслушнувавме дури и дишењето на реката, таа живо нѐ поврзуваше со течењето на времето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога видоа дека не можат, ѝ направија царски рез и ѝ го извадија детето здраво и живо.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
О, малку морфиум анестезија додека ти ја режат татковината на живо по којзнае кој пат овој пат дома - помрачениот ум реже заслепен од белината на светлината од себеси, Боже суетата е клопка осуети ја избегни го последниот чин на македонската мелодрама смени го жанрот направи нешто!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Секој курајбер во животот сајбер јак зад компјутер во живо шалабајзер згодни на слики со фотошоп слој во град да ги сретнеш грди ко ној Брат со брат лафат на чат на интернет сите животи арчат забораваат домаќинки и ручек да прават на трачарска мрежа ломотат, гњават
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Ноќта е црна постава на денот што се превртува како маскарада Таа е темната утроба на гласот што низ сите ѕвезди везе молчење Најмногу ги сака постелите кревки сред шумниот мирис на боровите Интимна е тогаш и гола како страст што низ смеа мами вечна тишина Па ако тлее нешто живо во неа ќе пеам што мртво не е уште сѐ
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
И кога веќе сѐ ќе стане заборав, пепел во човечка черупка во која во исто време се населуваат нови чуда, ќе остане само сеќавање за писмото на Рубина Фаин и прашање какво било и какво е, ако е сѐ уште живо, она јапонско дрво кое е и пак не е тајна за денешниот човек.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Нема ништо живо, освен селската чешма и две старици, забрадени со црни шамии до очите и наведнати над водата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затоа по неговите улици беше многу живо и шумно и дење и ноќе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Винстон не погледна повторно во него, но вознемиреното лице слично на череп беше толку живо во неговата свест, како да му стои пред очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не, ко некој што те запира на вечера, кој за ништо живо не сака да те пушти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека и рибите во морето се замрзнати, нема ништо живо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа не присуствува на трпезата и со неа не сторија гостинките ни „здраво живо“ да не ѝ секне млекото и да не ја фатат „навите“ како леунка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Повеќе