жив (прид.)
Жива кал држиш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Секој ден да идат луѓе со повојница и да ми го наслушуваат дишењето, што се вели, да гледаат дали сум жива.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Да ги штипнеш, па да видиш дали се живи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но свињите се загнаа по нас, живи ќе нѐ јадат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се затскривме во живата ограда и демневме. Си ги одбиравме жртвите.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Не можеше да се види жива душа надвор.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Излитената темносина кожа ѝ блескаше со живост.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Падот во адот нѐ стори инвалиди со душите пелин, заробени темни се спремаат ѕверови да нѐ јадат живи а ние гледаме ко сведоци неми
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Ние не верувавме во новото
тие се исцелуваа од промената
нас нѐ опфати очајот на вечноста
нив чудотворноста на живата реч.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Пред тоа пиеле од негова матарка вино со боја на месо и се мезеле со бајати пршки што ги зеле од некој орач за стар железничарски часовник со избришани бројки и без една стрелка но со живо срце под металниот оклоп.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Издржи го засркнувачкото голтање
на фалусот на смислата
лизгавото освојување на бескрајот
во овој мал дел од времето во кое
смртта се лечи од комплекс на ниска вредност
и се докажува врз јазичето на живите
и кога затвора
и кога отвора.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
По сѐ изгледаше дека од нашата куќа сите излегоа живи и здрави, бидејќи таа не падна уште на првиот потрес.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Но кога видоа западните држави оти се излагани и оти Бугарија раѓа такви луѓе како покојниот Стамболов и живиот Свирчо, се успокоија и зедоа против волјата на Русија да го прават тоа што самите го расипаа во Берлин.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Во главата дури имаш жива слика како 'рбетните пршлени ти пукаат и како 'рбетната течност истечува од нив.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Реките од живи и пробудени сили на копачи копачки и страдни голи гладни по целата земја!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Го слушна и блиското и живо брборење на црвеношијката, кое повеќе личеше на смеење отколку на брборење.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Молчешкум ги слушав не разбирајќи ги докрај тие бескрајни разговори за ликовите од албумите, кои бликнуваа во собата исполнета со чад, напати низ радосните, ведри тонови и живите раскажувачки надвикувања, понекогаш скриени во нечујните шепотливи коментари и придушениот кикот или тргнати од ненадејната гласна смеа на присутните, а потоа, другпат, лебдејќи во дневната соба, во успорените кажувања полни со паузи, со завладеани тишини и говори со стегнато грло.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Си го слушаш само безгласното плачење од радост дека пак си се вратил меѓу живите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од двете оружја се слушна пукање, и сетне два куршума со пискот зол излетаа, барајќи месо: едниот го сретна, и Кузман сети силен бол во рамото, кај одлево клучницата со зглобот лопатниот го крепи дел; а другиот во правта закачи, свирејќи злобно но без да сретне жива цел.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Не му реков дека и другиот може некого да донесе на грб жив или мртов.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
