рани (св.)
Ми ранија двајца. Некој си пезевенк, мора да е добар нишанџија...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Понекогаш само во сувиот самрак уплашен крик ќе го рани небото.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Во оваа борба мене по втор пат ме ранија.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Командирот Ксантос го ранија и командата остана на мене.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И само што станав и се иставив, Камбо го ранија во главата, но беше спасен зашто носеше кацига, куршумот само се лизнал и му ја скинал веѓата.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Глеј, бре, тревата се раззелени, цвеќето расцути, лисјето треперат, ластовичките летаат, билбилот се растури од пеење, потоците се наполнија вода, пчелите се разиграа во устите на цвеќињата, ментата мириса, а ти само - другар политкомесар тој и тој рече вака и вака, кодошиш, плукаш, се фалиш лево и десно демек непријателот го уништивме, му убивме и му ранивме толку и толку, а наши како да нема...како, бре, нема?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Јас не сакав да се вратам, бев забележана од непријателот и ако ме ранеа немаше кој да ми помогне.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
А, на некој начин, сите се ранети поради ранувањето на стварното.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Но знаеше дека во неговиот филџан виде уште нешто, нешто што го протолкува токму во тој миг, кога му се отвори сосема свесна дека ќе ја рани, ќе ја убие така закован во нејзината утроба.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Наредив: по неа! Се стрчаа двајца од моите и по половина час ми рапортираат: другар командант ја фативме дезертерката, ама е ранета...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Бев ранета и се вратив во одредот со сѐ уште незаздравена рана...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Го ранија в грб, не в гради, зашто не беше свртен кон нив туку кон својот грев подаден пред него како мрачно предупредување дека е виновен.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој е оној еден што божем некаде на лов каде што бил со големџиите лошо се ранил и после се самоубил!
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Тие со голема доза на прецизност, еве, погодуваа каде да го ранат.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Нежно, мајчински топло, народниот певец пее за Косоварката Милева падната вo борбите за Македонија: „Ај Милево другарице, те ранија на Распаќе, Од Распаќе до болница патот крви се полеа.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Одредот се повлече, а од нашата отстапница го ранија десетарот. Дум-дум изгледа, левото колено му е распарчено.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Гоце, ме рани кучето! - извика селанецот што го држеше коњот за уздата.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Од Егејска Македонија A Милево другарице, те ранија на Распаќе.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
