расплака (св.)
Кога се расплака мајка, дедо рече: Па и затворите се за луѓе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од мракот се појави бледата глава на вдовичниот син, ги искокори очите и само што не се расплака.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Бидејќи било многу рано, уште не беа развражале куќните луѓе, само татко му беше излегол во двор, со прво него го видел и од жал што му паднало се расплакал.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Тогаш и сите три жени се расплакаа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не знам, може и да им се расплакав и тие си заминаа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таа никогаш така не подвикнала. Ѝ падна жал и се расплака.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Силно возбуден близу претпоставениот гроб со посмртните остатоци на легендарниот херој на Картагина, врховниот борец возбудено молчеше, а потоа силно се расплака. Размислуваше така речиси еден час.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Кога го виде, таа го прегрна и се расплака... ___________ * Господи!
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Но, самиот се потресе кога еднаш се расплакав над една негова песна на која сѐ уште не беше стасал да ѝ ги стави своите иницијали.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
По овие зборови обете со еден глас заплакавме. Брат ми не се расплака. 39
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ден потоа не можев да прозборам; два дена потоа се расплакав само поради тоа што сонцето замина зад еден облак; една недела потоа добив менструални болки, напнатост, осип и сѐ тоа три недели порано.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Се расплака Тошо тајно со солзи во око сјајно за мене тука место нема кучето Тарзан ми го зема.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Почнав да го бакнувам на фотографијата и се расплакав. Многу ми недостигаше.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Се сеќавам дека со учителката многу игравме, а кога се изморивме и седнавме да си јадеме, кога ја одвиткав крпата - моето јадење го видов сето здробено: јајцата, и домат, и лебот - Леле, си извикав и се расплакав...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Мајка му се туфкаше и пискаше и, кога ја виде Трајанка, се расплака уште повеќе.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Стоев, само на полноќ, под белата месечева светлина и од тага се расплакав.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Се преплаши мајката и Трајанка, детуле на две години, се расплака нешто.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Во тоа време разбрале за децата сирачиња, а таа се расплакала од жал.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Поинаку не можев да те заштитам - и повеќе не издржа; се расплака на глас, го фрли ножот, истрча во тремот, извика таму Да не видам огледало во куќава и преку дворот избега некаде во полето.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Можеби говорот на престарениот Симон Наконтик траел подолго отколку што Јаков Иконописец петпати ќе можел да се смири на јамката, и на слушателот му здодеало да завлегува во тајната на семоќната судбина па се свртел решен да го чисти патот од камења или, можеби, се разжалил над самиот себе и се расплакал или кажал и самиот нешто големо, умно, нешто што никогаш не било запишано во црковните книги.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
