сала (ж.)
Најпосле салата се подиспразнува и ние можеме да се доближиме до славниот камен.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Во чистиот дел на салата болните ги облекуваа во сосема нови пижами, ги ставаа на носилки и што е можно побрзо со санитарни коли ги префрлуваа во одделенијата.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Од таа страна на ѕидот се наоѓале харемите, па убавиците можеле да наѕираат во салата и да имаат допир со надворешниот свет само низ овие мермерни решетки.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Најпосле салата се подиспразнува и ние можеме да се доближиме до славниот камен. Поставен е под стаклен ѕвонец и осветлен со силна зеленикава светлина.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Нејзините очи беа влажни... премиера Завршена беше и последната точка кога се појави тој на широкото скалило пред влезот од полуосветлената сала.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во широката и богато украсена свечена сала султанот почна со аудиенциите.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
По вообичениот поздрав на гардата се најдов во салонот пред свечената сала во која вообичаено претседателот Бургиба ги примаше акредитивите и странските државници.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Се собравме на еден крај од салата и само шушуркаме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Другите деца веќе се беа придружиле кон своите мајки и татковци и во весел разговор и честитање ја напуштаа искитената сала.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Овој хотел и користењето на неговите ресторани и сали се еден вид мерило за општествената хиерархија на луѓето во Истанбул.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ја оставам да прави што ќе прави и еве сум на вратата од големата свечена сала на Парламентот чие душеме го украсуваат мозаици, ѕидовите огледала и слики од нашите стари мајстори, а тука се и двете колонади мермерни каријатиди.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Веројатно овие атмосферски околности беа причината мудриот научен свет да се определи за свежината што ја нудеше мирната вода на Езерото место да се упати кон салата без разладни уреди.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Своевремено и ја се палев на утакмици и како млад мајмун одев по стадиони и спортски сали да го бодрам омилениот тим ама денеска сето тоа ми изгледа некако дегутантно.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Во салата настана џагор и се кренаа повеќе раце.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Во златните години, во кино салата за време проекцијата на филмот можело и чочек да се игра.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Постојано со секој нов што ќе влезеше во салата го очекував татко ми. Може ли тој да не дојде?
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Неколку дебели жени со заруменети образи влетаа во салата за породување, носејќи букети цвеќе и бонбониери.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
При преминувањето од една во друга сала на Куќата на холокаустот тешко е да се сочува рамнодушноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Кога се врати во салата гласањето беше завршено.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Тогаш влегоа во салата жена и девојче, можеби последни посетители на изложбава за овој ден.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
