жалости (несв.)
Нејзиниот млад живот беше на конец, се исплаши и татенцето, се колнам, со најнежен глас ја храбреше, ја будеше. Ѝ дувкаше во лицето, мило ѝ говореше: - Другарке Оливера Срезоска, - со толку милозлив и добродушен глас ја довикуваше, - крени глава душичке, шепнеше, не жалости го општото дело, не умирај, не умирај, мила другарке, не попуштај во цветот и летото на твојата младост, не жалости го општото дело, како секојпат прибери сила, стани смело, - проклет да бидам, пропеа татенцето, се отвори, просто како поет говореше, низ песна.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Сакала да живее со нивните жалости и радости и да им помага во нивните чекори, во првите чекори во животот.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Конзулот го забележа тоа и го утеши: — Не жалости се, Мито, и не губи го времето.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
