идила (ж.)
Албанија и Македонија (во составот на Југославија) само две години живееја во „братска идила” без граници.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Првичниот впечаток на тоалетна идила го наруши кркорењето на еден гардист кој што си ги истураше цревата во клозетската шолја.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
ПРОКЛЕТНИЦИ, КЛЕТНИЦИ, КЛЕТИ на јарбол, во црн превез свиена клопка со животна идила црн превез со проѕирни букви покривач со јадни пцовки ја остава во минатото небиднината со срце поцврсто од камен чекор по чекор ја совладувам иднината...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Вистинска идила, гледана однадвор, е бракот на двајца кои веќе и златна протераа, па таа го носеше истиот бел фустан од она време и на вечерата што децата и внуците им ја приредија во „Воденица“ или „Коленица“, што мене ми асоцира на кланица затоа што тоа ми е повеќе еквивалент на нејзиниот живот, во кој повеќе гипс никој не ставил на себе од неа, а сѐ било закукулено и завиено во магла, а тој бил секогаш изземен од каква било врска со вина за сите нејзини случајни падови по скали во куќа која има само приземје.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
И пак претставите се кинеа и беа неми, без звук: камени скали во голем сандак... врата во која шумеше боја на зрела ’рж... стари пејзажи, литографска идили на млад сликар и недовршени портрети на една недозреаност што лута додека не најде неизгазена врвица.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Никогаш не траеше долго полнотата на нашата семејна идила со Мајка.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Секако на некоја стара, позната слика: по патот среќавав ветерници; целиот крај беше една ливада; на ливадата како во селска идила, пасеа говеда.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Смешната желба „да се биде правилно сфатен и одобрен“ почесто се изразува во младоста, кога животните пријатели се чинат далеку или не ги ни бараме поради привремената семејна идила којашто ги диктира приватните настани од гледиште на својата ефикасност.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Нејзиниот сон само во почетокот ја почувствува еротизираната идила од снимката, кога детето со златни шишки лесно се симнува од облаците, виснато на дебело јаже.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Инаку, нивната идила траеше долго и беше видна не за да им предизвикува завист кај другите, туку ним да не пречи во задоволствата.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Изгубен во итаницата на престиж... со факел, под тивкиот шатор на романтична идила...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Состојбата на духот во која настануваат идеалните урбани слики, урбаофилијата, трае, но веќе не може непосредно да се изрази како „урбана идила“.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Во моменти додека брзиот воз ја сече оваа рамнина, неусетно присакуваш селска идила, да се видат стада од овци или добиток.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Идилата, нивната љубовна идила, како да беше совршена глуварка, што се распрснала при најмал допир со надворешниот воздух.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Војници беше популарна телевизиска серија, која што требаше да ве убеди дека сите малтретирања кои што ви се случувале во бившата ЈНА, практично биле идила.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Келнерот подлизурски гледаше во нив и се преправаше дека ужива во таа плитка идила.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Но тоа не одеше така лесно. До август триесет и третата, траеше нивната солунска идила.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
И пак претставите се кинеа и беа неми, без звук: камени скали во 'рж ... стари пејзажи, литографска идила на млад сликар и недовршени портрети на една недозреаност што лута додека не најде неизгазена врвица.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Портретот на насмеаниот ветерански син во зелената униформа на гардискиот подмладок кој во септември треба да тргне во градската гимназија,со руса залижана коса и бледа кожа му дојде на Александар како џокер во надополнувањето на неговата приказна за ветеранската идила.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
ЈАКОВ: Прочитав во списание репортажа за вашата семејна идила со колор фотографии.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
