комедија (ж.)
Спушти ја завесата прв чинот на својата комедија и стрпливо чекај го крајот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во тоа собиче се одигрува еве веќе дваесет дни една жална комедија.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Едноставно, претставите ги делат на комедии и на оние што не се тоа.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Можеби проблемот не е во нив, туку во Њутн, која не е во состојба да ја лоцира комедијата во извориштето на сиот тој урнебес.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Можното отсуство на очекуваната реакција во комедиите режисерите го испреваруваат со пуштање на „вештачка смеа“.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Кај Ботеро, социјалната комедија не гаѓа грижи на совеста, неговите ликови се среќни накрај да бидат јавно, официјално, без никаков срам она што тие се во длабочината на душата; тие накрај се совпаѓаат со самите себе и тоа ги прави среќни.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Разврска во театар - Во трагедијата, Трезвеност - Добродетел, што повеќе ја со смрт; во комедијата, со свадба. знаеме по име отколку по суштината.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Филмот кој го режирам јас самата, навидум бајка, станува романтична комедија.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Слуша извесно време задоволен.) Останува само уште финалето на... комедијата.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Делото кое најмногу оставило впечаток кај творечки расположените индивидуи и кај читателите и театарските адоранти, секако е комедијата за дубровничкиот богаташ и скржавец, Дундо Марое.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Ги трупав наедно и филозофиите, и трагедиите, и комедиите, песните, расказите, енциклопедиите...
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Инаку можеше да ни се случи вистинска комедија.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
- Зашто и од таа длабока потсвест ќе знам дека на тој начин ќе се лизнам од трагедија во комедија, или подобро од драма во фарса.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Неговата придружба, која беше историја за себе, со амбиции да му се додвори на таткото на нацијата, симулирајќи ја неговата моќ и луцидност, ја играше вистинската улога на комедијата на апсурдот. Кралот Иби, од истоимената фарса на Алфред Жари можеше да му позавиди.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Смеев да гледам комедии на видео, а во она време успеавме да најдеме вкупно една и таа ја гледавме, секој ден. „Измамници“ се викаше.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Исто така, ни пружа проза која е површински читлива, „задоволство во текстот“ коешто ни овозможува да ги заобиколиме суштинските прашања: текстот може да се чита како чиста комедија, лингвистички slapstick, „надреализам“, „музика“, итн.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Така тврдоглаво стојат на ставот дека одредена пиеса која излегува од нивната театарска работилница е комедија, (а таа е обична лакардија), за актерите ќе кажат дека се одлични комичари, (а тие се обични хумористи - тоа што го реализираат на сцената може да се перципира како смешно, а не како комично).
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Ангели и црвени коњи едрат низ ноќното небо.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Модерниот уметник, не баш двоен идиот, ќе му додаде на идиотизмот кој го карактеризира неговиот статус во полето на уметноста една комедија на идиотизмот која ќе го засега како индивидуа, во една иронична, комична или со потрагичен тон обоена пракса.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
- странските негативци (читај: терористи) се Руси и други екстремни Словени, по некој Германец, Арапин и жолторас, а домашните се поединечни психопати, оптоварени од трауматичното детство; - двојниците на странските политичари – Горбачов со бемка на челото, Садам Хусеин, папата или Далај Лама се омилени епизодисти во пародиите и комедиите; - на крајот од филмот, странскиот криминалец експлодира со стариот дворец (странски), храмот (странски, древен) итн.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
