копија (ж.)
За тоа време на сцената влегуваат некои од артистите.
„Правопис на македонскиот јазик“
од Институт за македонски јазик „Крсте Мисирков“ – Скопје
(2017)
- Убава вест ни носите! рече генсекот загледан во кожниот црвен омот во кој беше копијата на текстот на пораката од претседателот Мојсов, преведена на француски јазик, на меморандум од амбасадата.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Целата оваа реалност е наметнато, екранизирано платно на сиви сенки, кукли од партали, гротескна претстава на сурогати, црно бели копии без идентитети кои моментално атрофираат ако врз нив истурите шолја црно кафе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Не сакаат лоша копија на стварноста.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Да беше жива мајка ѝ сигурно ќе го потврдеше тоа, меѓутоа и самата знае дека Пеличка е чиста нејзина копија освен што е заробен небото од очите на силникот!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
И покрај совршената техника, новата верзија е неуверлива копија, редење сцени, виртуозност без опседанатост, без вљубениот ѓавол.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Во чантата, што ќе ви ја даде, ќе има една копија од книгата на Голдштајн.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Затоа е решено да има минимум ризик, со тоа што се прави една копија на филмот, се става на еден стик и тој оди од рака на рака и така нема голем ризик од масовни апсења.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Рада зјапаше во копијата на Томо, човек во бел мантил и стетоскоп обесен околу вратот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Кога ќе одам во Монастир, си реков, ќе направам копии и ќе ѝ ги испратам на жена ми Агна.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
До Хегел развитокот се сфаќаше само како просто квалитативно или квантитативно растење или смалување, движењето како просторно преместуваше под влијание на надворешна „сила“, човечкиот ум како механичка копија и како механичко дејство или на „материјата“ или на идеите, “a priori” секоја ствар, секоја категорија само тоа што е, само рамна себеси и ништо повеќе.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Во осумдесеттите Ле Гак, типично „попартистички“ но со една нијанса повеќе на „онеобичување“, почнува да слика „копии“ на слики од масовната култура (корици на книги и плакати на филмови од триесеттите), притоа користејќи цела палета на различни техники, играјќи се со „стратегиите на идентитет“ (правејќи одредени анонимни мистификации), вметнувајќи во своите „слики“ прожектори, камери, машини за пишување...
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Купена куќа, прошетка, роба, купено време со туѓа болка, не дава среќа, не вреди, вредност нема, а само празна слика копија на оној кој гинел, само отсјај во огледалото, одраз блед на сонцето во туѓ поглед кој многу чинел.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
За изненадување на Ване, сега на масата, од десната страна на мајка му, седеше стариот - но не оној стар што го знаеше туку сосема друг, како којзнае која копија од оригиналот што си имаше свој отпечаток дури за и на малиот прст од раката, во вид на дискретен нокот - доволно долг да му се забележи на широката и плоска дланка, но и доволно краток да не му пречи во пишувањето на службените списи, и секогаш однегуван не со ножички туку со турпиичка.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Уште една копија на фотографијата на Џонс, Аронсон и Радерфорд од некој партиски прием во Њујорк, на која наиде пред единаесет години и веднаш ја уништи.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Сликата Боге ја дал за да се направат копии...
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Паца копие од тој документ не сочувала бидејќи едноставно ѝ било важно нејзиното сопствено сочинение што е сосема разбирливо.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Сите овие години во циркусот се обидував да направам копија, да се сетам на сите стихови од песните, но тоа беа безуспешни обиди; постојано, всушност јас пишував нешто ново, нешто додавав, некаде пак одземав, оти не можев да се сетам на сите тие нешта; и конечно, се откажав од таа целосно бесполезна и луда работа: создавање копии сосема верни на оригиналот).
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Во очекување на телото На бледата копија на идејата Поетите се едноставни: “Доброволно му се препуштаме на сонот Што нѐ прогласи за гласници На јавето”.
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
Копија од пресудата на Врховниот суд на РМ, не му беше доставена на интервјуерот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
