крене (св.)
Тие ќе го кренат оружјето и пак ќе нѐ турнат назад, ќе нѐ седнат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ги собрале селаните, целото село го кренале да ме видат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И можеби ќе се кренеше нешто, да не дотрчаа стражарите да нѐ избркаат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Нѐ кренаа и нѐ изведоа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Луѓето ни отпоздравуваат со кренати мотики и тупаници.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Полицајците нѐ гледаат, а ни око да им трепне, ни веѓа да им се крене.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се кренала вистинска тревога во центарот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тој можеше сите да нѐ крене во раце, истовремено.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Побрзај, покажи се, расцепи го небото, крени се до сонцето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ја кренав чашата и одново двајцата малку се напивме.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Четвртиот ден пак оган ми кренаа децата. Пак огнот им се качи. Ништо.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
В тишината балансира зелен водоскок тажно извишен и кроток стои тој Децата ги ронат гнездата на звуците па е така безнадежно сам Ослони се одмори се невина на рамената на ветерот не ведни се крени се за еден поглед мал над оваа премногу нерамна висока разбранета ливада на куќите Тогај накваси го грлото на нивните црвени треви тие ја помнат земјата што те роди
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Та јас сам можев река од крв да пуштам да тече по Балканот, - рече тој и при тоа одеднаш му набрекна вратот, ја крена главата и јас се најдов лице в лице со лик на страотен јунак од сказните. Наши.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
1. Еден Циган без цигулка Еден Циган без Циганка Еден Циган без дружина донеса денеска Замижано над постела тој стегаше раце суви борејќи се со некого заздиван Па наеднаш грабна дизгин невидлив и атот игрив го потера сиот в пот и распеан Но в час коњот се исплаши и се сопна Тој извика на уста со топла пена румена Не го крена коњот сакан Не намести нови жици Под чергата в пламен сета замолча Еден Циган без дружина еден Циган без Циганка еден Циган без цигулка однесоа денеска.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Нешто ме глочкаше на папокот, и јас ја кренав маицата: видов дека на мојот папок стои црниот пајак од младоста, брошот на мојата баба; Јан Лудвик, очигледно беше дошол од циркусот, од белиот свет, да ми го врати црниот пајак, и откако го беше испил своето питие, ја беше запечатил чашата со пајакот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
По тоа ја наведна главата ниско до книгите што беа пред него на маса и не ја крена веќе.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Ќе ја истргаме постелата од под жените и ќе им викнеме да излезат со кренати раце.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не прашав дали си кренавте паметник но вашите раце од мрамор веќе ми тежеа на рамото.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Сега сето нејзино тело мина низ занесен трепет и таа импулсивно ја крена главата кон него.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Подај ми ја раката јас мојата ќе ја кренам вишно стебло врз жилав корен да врзе.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
