крикне (св.)
Кога ќе си спомнеше на вечноста најмалото пердувче му затреперуваше од среќа и тогаш белиот какаду ќе крикнеше бело среде ливадата на самоубиственото молчење.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Веќе се дени, а јас неброено пати од постелата до прозорецот, и одново до постелата и одново до прозорецот, сѐ дури сам себеси не се фатиш за гуша и не се обзираш што крикнуваш: твојот крик како секавица ја преполовува ноќта и ти којзнае по кој пат осознаваш дека без себеси не се може.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Крикна човекот и си ги тргна рацете од кај мене, ме испушти.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе крикнеше жената и, фаќајќи си го лицето со двете раце, ќе го скриеше меѓу колената.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„И тоа е за вас херојство?“ пак рече не верувајќи дека уште не крикнал и не замавнувал и се чудеше зошто наеднаш се помирува со во неврат изгубените сочни стебла и со мирисот на нивните стеблаци.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Некој продорно крикнува. Се слуша страшно чкрипење на кочници.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Слушачите го мекнееја лицето. Некој ќе крикнеше, но толку тивко да не ја загуши оваа возбудлива приказна.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тогаш крикнаа и жените и како да ги подзеде чудна сила, исплашено ги фрлија цвеќињата и прснаа назад кон градот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Мислеше дека ќе крикне, ќе замавне, ќе одмазди нечии три исечени маслинки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не просаскав како змија, туку крикнав, гласно рикнав од што занеме сѐ по полето: и жегалците, и пилците, и ветрот од дрвјето, и жегата во воздухот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
И затоа од секоја страница на својата книга за Мојсеј, брат ми како да крикнува: „Ни тој ниту пак јас сме Евреи; јас сум, како и тој, самороден водач и пророк!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Туку ќе крикне некоја жена: — Вот нашла, вот нашла!62 И ние ќе отрчаме да видиме што пишува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На оваа точка подоцна Август Рицман ќе крикне во воздух, подоцна ќе се лизне од жицата и ќе знае, иако нема да види, дека сета публика ќе го прифати неговиот крик, дека сиот циркус ќе стане само крик и ништо друго.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се колнам занемевме сите кога од своето место, на предната клупа, како изгорен со револвер в рака скокна татенцето, кога како најлудо птичиште крикна: - Проклето фашистичко куче, нема да бесиш, - го напери полниот револвер право во несреќното момче Методија Гришкоски.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Тој, господи, очигледно совладувајќи се да не крикне, продолжи со туѓ глас.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Со него го удираа дивјакот, а овој, откако ќе крикнеше од болка, почнуваше да ја пее омилената песна на тој што го удрил; и тоа со милозвучен човечки глас!
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Се случуваше, тоа ретко, многу ретко се случуваше, татко ми по силна размисла, најчесто в зори, кога реско го напушташе сонот, во мигот кога се сменуваа денот и ноќта, силно да крикне!
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
- Дебелино! Каде си? - крикна панично и се одвлечка до прозорецот.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Го сочекаа кога излезе од станот и со вештина на рибари кога ја фрлаат во вода својата мрежа го сплеткаа во долг платнен оклоп, а тој, пред да се почувствува како мумија, сфати сѐ што може да сфати здрав човек и крикна, се разбесни, пожали што не му се рацете слободни со громови да ги милува ниските чела и полните бели усни, сфати дека му е наместена игра и дека е волк в стапица.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Љупчо диво крикна од болка и со сета сила фати главата да ми ја удира.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
