кусо (прил.)

Има толку многу во едно менување што кусо трае.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Вам секако Ви е познато дека овде во Софија деновиве се основа Македонско научно-литературно друштво: Вистина, засега околу него се собраа десетина луѓе, но ако не се преземат соодветни чекори и не се протера Крсте Мисирков од Бугарија, тоа за кусо време ќе го опфати грото од македонската бројна емиграција…
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
За кусо време направив норма.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа траеше доста кусо, колку четири здива, или колку четири волчи соништа, а после, наеднаш, оној маѓепсничар пак ја покрена својата волшебна прачка и дивинките го разбија својот застојан синџир и сега зедоа да ги душкаат сите негови стапалки по снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На дел од отвореното небо, неопределиво парченце кусо ослободено од октомвриските облаци, лежи некаков призрачен белег, зрачен мраз или разјадена месечина и ѝ ги граба на темницата запизмените раненици, го отргнува од неа заедно со нивниот грч, и нивната безнадежност.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На влезот се појави Мита и, тресејќи го од себе снегот, до огништето фрли цел преграб кусо сечени цепеници.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ги фаќа на покусо, на подолго, ги навиткува околу киските, и пак ги одвиткува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И Мајка, која ги допрати до капијата не знаејќи што се случува, се смири кога Татко кусо ѝ рече дека брзо ќе се врати.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Неговиот ум се колебаше кусо околу несигурниот датум на страницата, а тогаш се судри со новоговорниот збор „ двосмисла“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стенкам така, а дишењето ми замалува, сѐ покусо ми станува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На кусо: разлики на светот навистина постојат, а популарната култура (со своето декларативно заколнување на еднаквост, сеопшта толеранција и релативност на вредностите) ги негира и недопуштено ги мазни.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Може ќе му дојде кусо кога ќе жнееме, ама ќе се снајде.“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И тргнувајќи пред Максима и пред Васила легнатите овци ги пречекорува, а тие кои стојат туркајќи ги со колената ги растерува, (нивните чакарки, кога се преместуваат од едно на друго место, кусо и отсечно ѕвонат), а кога излегуваат надвор пред вратата на трлото, гледајќи во небото, вели: Небаре е дење. И зазорено е.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
ПОЦКО: Прв, па прв! Што си ќускија! А што би било кусо да биде и втор, трет...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Блазе си ти, - само кусо промрморе и повторно замолкна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кусо, самоделски истрижана. Ѝ стоеше како четка. Штркната нагоре.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кусо потстрижана коса, што очигледно и ја фазонирала некоја невешта фризерка, тенки нозе, тенки раце, тенки прсти на рацете ... сѐ тенко и издолжено, лицето и вратот исти такви, очите слични, малку искосени кон слепоочниците, темна кожа... никаква блуза и панталони.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие му објаснија нешто набрзина нему, грабнувајќи по еден сосема кус миг да се поднасмевнат во таа своја разјареност, со една иста така разјарена, но и задоволна насмевка, како по некоја успешна експлозија, која и нив ги исплашила но и ги израдувала најмногу од сѐ, тоа траеше сосема кусо, а после сите се наведнаа и го слушаа, додека тој им зборуваше тивко, споро, но остро, гледајќи го секого од нив со еден светнат, жив поглед, кому ништо не му се прокрадуваше незабележано.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Петко кусо објасни за она што им го расправал на беспризорните.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Ама, не ти се допаѓа многу, нели? - инсистирав. - Добар е, - пак кусо ми возврати.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Повеќе