насекаде (прил.)
Во дворецот сите оро вијат Ноќта падна, не можат да спијат Радосни и среќни песни пеат Насекаде играат, весело се смеат.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Сведочењето во врска со ова зло, запишал монахот, кое долго трае и непречено поминува низ тесните сокаци на времето, има за цел не само да го загатне туку и да ни го предочи приближувањето на злото што многу потсетува на темен облак кој може да биде и предвесник на бура што може неочекувано насекаде да се случи.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Насекаде настапуваше отворено, бодро, со самочувствие на човек кој знае што е и што може да биде.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Насекаде даваше приредби, држеше пламени говори, собираше средства за училиштето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Слободата на совеста е признаена насекаде; таа е и ќе биде признаена и кај нас.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
И секогаш да ја носиш таа прекрасна насмевка на лицето, на која, сигурен сум, и птиците ѝ се насладуваат и надалеку низ песна ја раскажуваат, и ветрот со радост ја пресликува насекаде, во секој облак и поток, во секој морски бран, на површината од секој океан, облагородувајќи го ликот на земјата со тебе...
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Експлоатацијата на таа слобода се прогонува насекаде и треба да биде прогонувана и кај нас.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Секојпат и насекаде бивало така и така ќе биде сега и кај нас.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Насекаде беше мирно и нив им се чинеше дека никој не ги чул.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Твојот очај те измамува и трансформира студ низ твоето тело насекаде.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Еден дел од широкиот двор беше покриен со лозници и насекаде имаше цвеќиња: во предниот дел од дворот во март месец по земјата се ширеа бели и розови зумбули, во април потокалови и црвени лалиња, а над нив се извиваа тенките но густи како букети - бели и лилави јорговани кои расцутуваа во мај, додека преку целото лето низ дворот се ширеа бели маргаритки.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Извира од мене како обилен вруток и се шири насекаде.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Виртуозната предигра го распалува цвеќето и мирисот се шири насекаде.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Насекаде летечки објекти кои се движат на енергетски магнетен полнеж.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Баба ми се вратила од реката и нѐ барала насекаде.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Не прилега вие да се дружите со секого и насекаде, зашто вие не сте како обичните созданија и безразложна твар.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Сметаме дека ќе биде интересно за вашите читатели ако им ги соопштиме имињата на оние бугарски претставители кои по 450 години на 15 март 1871 г. се собраа во престолнината на некогашната византиска слава и величие за братски да се посоветуваат како да си ја уредат својата црква на која до пред десетина години ѝ се закануваше опасност да стане плен на фанариотите; таа и денес од нив страда насекаде во несреќна Македонија.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Да ги избркаме маглите и облаците и чадот кренат од оџаците, и насекаде да биде речено: сонцето има да грее непречено.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Насекаде се шири мирис на печива и слатки колачиња и чоколадни зезалици, додека од секое ќоше одекнуваат божиќните песнички... а ти седиш сам на аголот и мечтаеш за идниот Божиќ, во којшто нема повеќе да бидеш странец и шупак во овој магичен свет!
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
