падинка (ж.)
Се искачивме на една падинка во прнарот под шумата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Падинката пак сета послана со расцутен чај.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Малку потаму, на издигнатите падинки и од левата и од десната страна, стојат две куќи.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Малку потаму, на издигнатите падинки и од левата и од десната страна, стојат две куќи.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Се обидуваше да мисли на нешто убаво, се мачеше да намами пред очите некои весели слики од одминатото, сончево лето, да ја довика зелената боја на шумите и полјаните, да ги почувствува миризбите на зрелото лето, да ги долови ѕвонежите на стадата прснати по падинките, но тие толку привлечни, толку пожелни слики, само се стрелнуваат низ неговата свест, отстапувајќи им место на мрачните грижи, на тешката неизвесност.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Целата долина, од оној врв, Чукарот, кој како шилец се вишеше над столетната букова шума од северната страна, па до Рамните Ливади, три, четири километри подолу кон југ, се викаше Гогов Валог, според името на некој пра-пра Бојанов дедо кој ги расчистил и разорал плодните падинки покрај поточето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Се сеќавам: спиевме на една падинка, стрмно место. Одвај да ја задржиш снагата, да не се истркалаш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На другиот брег од реката, на падинките на ридот на кој се извишуваше Калето стоеја наредени, но разретчени војници со пушки.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Втасаа на една падинка. Далеку напред и назад поставија стража и седнаа да се починат.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Ајде, вели Уља, ама нешто како да ми се пресени онаму, на падинкана, на голоно. Како човек да беше, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Еда, се наведив и Маса Ќулумоска ми тури вода и, еда, ко се исправив, ба му ја, сето водиште ко по падинка, ми слезе в петици.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Босфорскиот проток, и од европската и од азиската страна, сиот е претворен во ривиера и место каде што живеат позамошните, зашто овде, на благите падинки кои се слуштаат до црноморските води, секогаш е свежо и дува ветре, што ги ублажува пеколните жештини.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
