сончев (прид.)
Зад Тврдината преку реката се пробиваа првите сончеви зраци.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Тој ден во градот почнаа да се случуваат најневозможни, просто несфатливи нешта: наеднаш цела една петокатница блесна како илјадници невидливи молери да ја премачкале за секунд со сончева боја; наеднаш една липа се претвори во златно дрво, чии лисја место да шушкаат нишани од ветрот, почнаа да ѕвонат; наеднаш железната ограда на мостот стана златна, а еден минувач изненаден од тоа, падна во реката...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Таквото лишување од дневната и сончева светлина претставуваше економска загуба за здравјето и продуктивноста на кокошките.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Мислам сите велосипедисти се качиле на небото и се претекнуваат во чистиот сончев бескрај.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас славеј сум додека в срце песна носам и додека в лет ширам сончеви крила.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Ама и априлскиот сончев ден во општо задоволство ги соедини и учесниците и организаторите.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Во старата опсерваториска сончева кула ни беше покажана и првата снимка на Сонцето.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Жената стана и ја замати сончевата светлина што ни паѓаше на масата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Грбниците на ридиштата биле поделени со сончева дарежливост и со сини сенки.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Првите два сончеви зраци паѓале точно над македонските полиња, каде што според сите природни погодности и прилики морало да се добијат највисоките приноси.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
А морето се бранува со жешките бранови напоено од сончева светлина.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Полето црвено во образите го гризе последното парче од сончевата лубеница.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Над него висела на невидливи сончеви нишки црвеникава ветрушка; наслушнувала песна на кос и со остро око ги демнела движењата под себе.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
II Ќе дојде тоа сончево клопче пролетта како што иде да свие сончесто гнездо во лисјето на нашите грижи а ние двајцата ќе сме два кротки два питоми рида во тој пејсаж од смев наполно наполно зближени Понекогаш ќе си тажна и уморно надвесена над таа лулка од страв зората додека заруди Ќе зрачи тиха светлина твојата приспивна песна барајќи крепка починка во моите очи будни Таа грижа по ноќите ќе ме грее и дење па колку беден ќе сакам мајко да ти речам оти може понекогаш помалку ќе си жена заради тој поток од сон што меѓу нас ќе тече.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Еве ја онаа долга улица што се мрешка од ладниот повев на тихото помирено сознание: овие мали прозорци беа полни со сон и младо утро во гранките што се препелка и имаше во нив очи со густа сончева прашинка што ја постилаа штедри пред нашиот припитомен од
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Навечер покривите од куќите горат од сончевиот залез.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Мирнотијата на езерото во сончевиот ноемврски ден, прекинувана во правилен ритам од удирањето на веслата во водата на Александар му остана во сеќавање како најгрозен звук што го слушнал во текот на целиот живот.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Марширањето со војнички цокули не престана до првите сончеви зраци. Сигурно се марширало на смени.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Само кога е убав сончев ден убаво се слуша и небескиот ѕвон – последниот отпоздрав на јагнето со ѕвонче околу вратот коешто кондорот го повел на куса прошетка низ вселената, од поблизу да ги види ѕвездите пред да си ја изврши редовната утринска служба научно наречена чешање на мешината по спаструвањето на внатрешноста на телото.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Голем пламен го гори небото и целиот срт го покрива пурпур кој преминува во кадифе, а топката сончева запаѓа зад ридот и со последното болснување, воздивнува и завршува денот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
