чувствува (несв.)
Се чувствуваш добро во својата кожа?
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Се изрони таа и чувствува пустош...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Таа не можеше да издржи јас да чувствувам глад.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
- Светото писмо, се чувствува, тоа не мора да се чита!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Само чувствуваше како ја лулее нешто и носи над и вон сѐ што би можело да се опфати во било каква мисловна рамка.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Чувствував дека сама не сака да оди таму.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Се чувствував беспомошна.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Да не не се чувствуваш добро, - рече таа гледајќи со загриженост во моето лице.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Органите на српската пропаганда во својата душа никогаш не се чувствуваа како „Срби” или „србомани”, особено во првите 10 години, иако имаат тие живеано во Србија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
После ова посилниот се чувствуваше слободен.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Во овој миг не можам да се чувствувам поинаку, освен превосхитена од Вашето внимание!
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Судбината на невидениот јунак чие присуство го чувствуваме во текот на целата сторија, за посетителот станува недвосмислено јасна: детето и целото негово семјество се брутално однесени од домот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Во новово време се згоди во едно претпријатие да одработам цели десет години ама правилата на животот се сменија и веќе одамна никому не му се подарува никаков часовник што секако е една од причините некои луѓе сѐ повеќе да се чувствуваат изгубени во времето а нивните души да скапуваат во контејнерите.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Тој го чувствува фактот дека максималната валентност на соответна содржина може да се постигне само и доколку таа содржина се вгради во нејзината природна метричка и акустичка структура, доколку ја зголеми нејзината тензија со ефектите на обртот и непредвидливоста, и дека носечка суштина на јазикот на поезијата е неговата рефлексивност.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Уште долго го носеше оној мраз во своите жили, имаше еден таков впечаток за себе, додека се валкаше преклонет по удолницата, не ни забележувајќи ја длабоката крвава ораница во снегот, како божем таа да беше нешто далечно од него, како тој воопшто да не беше причината за неа, чувствувајќи се мал за тоа да биде некаква причина, и сега веќе не очекувајќи ништо од тој ден пред него, кој можеше во себе да крие нешто за секој друг, а за него тоа беше само еден празен ден.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Некој веројатно одредил несигурно да се чувствувам кога ќе се најдам пред типови кои се стекнале со умешноста на предвидувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Расте, се згустува мрачнината со секој изречен збор, со секоја издишана издишка и во неа го чувствувам виежот на болката и осамата и стегањето на чемерот насобран ко грутка и тврд како кремен, чинам, го чувствувам во мојата сурова дланка...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Се будам наутро и се чувствувам добро само додека не се сетам што не е во ред за тој ден.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Тоа по детали го имав разработено како случка која би се случила, си реков чудејќи се зошто никако не ја тргам раката од гениталиите иако во дланката ги чуствувам како некоја сува крпа.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Дури и при самата помисла, дека би можел да се послужам со итрина, се чувствував загрозен“.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
