Алжир (име.)
И се печеле гулаби диви во Алжир и во Мароко.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Мајката на главниот јунак умира, а тој запознава девојка и со неа оди на плажа во Алжир.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Ми се враќа во сеќавањето моето некогашно патување во Типаза, во јужниот алжирски дел на Средоземното Море.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Мал број од нив ќе се спасат и ќе пребегаат во Алжир, под османски протекторат.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Сега пак чекаме в окопи. До ново нареѓење. Тука ни дојдоа и два алжирски полка, на помош.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Темноцрнопурестите Алжирци и Тунижани и луѓе од други народности од некогашните француски колонии се вистинските господари на „Пигал“, од каде Французинот бега за да не му се прилепи срамен белег...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
А после, во тоа детство, умираше секако: под француското знаме во Легијата на странците, на врел алжирски песок.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го обвинува, повеќе години по распадот на Југославија, за хазардерски геополитички покер меѓу Запад и СССР со социјалистичкиот блок, за мајстор на византискиот болшевизам, за манипулатор со неврзаните во постколонијалната ера, (особено Египет, Индија, Алжир, Индонезија и други, како и Палестина на Арафат и Тунис, земји на моето служење како југословенски амбасадор) кои сакаа да ја обезбедат историската дистанца од западниот колонијализам.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Но ете, откако го фрли тој сомнеж на него, зборуваше нешто нејасно за тајни канали преку границата на нашиот јужен сосед, за шверцување мигранти од Тунис, Мароко, Алжир, Нигерија, Авганистан и Пакистан, за луѓе од Кратово ангажирани околу некаков илегален логор за азиланти, за соработници на Ниротакис од Србија и Унгарија, за земји од Европа.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Се чувствуваше непобеден медитерански лав излезен во арената на животот, кој зад себе ја имаше оставена живата творба, туниската држава, која остана модел во Магреб и Франција, за избегнатата колонијална војна како во Алжир, ги избегна крвавите последици од религиозните судири.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
И ние, амбасадорите на неврзаните земји (Индија, Индонезија, Египет, Алжир и Југославија), се состанувавме еднаш во неделата, во различна амбасада за да ги разгледуваме актуелните политички и меѓународни прашања од областа на движењето на неврзаните, чија криза стануваше сѐ поочигледна.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Роден во Мека и Медина, исламот се прошири до Вавилонија на исток, до Алжир и Тунис на запад, па дури и до Виена на север.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Зашто и на Кобе и над Пешта, и над сите градови на светот оџаците есенски чадат, зашто сите деца во ова утро спијат за олимпијада - и Јан од Братислава, и Фернандо од Мадрид, и оние од Египет и Алжир со ќебе врз густите кадри.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Свикан во Алжир во ноќта меѓу 14 и 15 ноември 1988 година, Националниот совет на Палестина на кој тогаш присуствува и југословенски преставник, ќе ги прифати резолуциите на ООН, но и ќе го прогласи воспоставувањето на Палестинската држава со главен град светиот Ерусалим.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Унгарецот се нашол во Мексико, Никос во Алжир, а оттаму во Каиро.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Да продолжи – Тунис, Алжир, до брегот на океанот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Нашиот цариштина голем. Од Мека и Медина, од Алжир и Тунис, а оттамо до Белиград и Сараево.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Изненадувањето започна во Алжир.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Не му беше лесно во тие мигови на разидување на авторот на декларацијата од 1988 година за независноста на Палестина, која ја читаше Јасер Арафат на историската седница на Националниот совет на Палестина во Алжир, со таткото на палестинската земја.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
И така очекував во Алжир да бидам примен на голема врата.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
