Арап (м.)

Зошто си во црно, различен од нас, наредбата ја знаеш, во бело, како јас.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Зошто мислиш Французите влечкаат Арапи по нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Прегласно радио кажуваше од некоја куќа што се случува помеѓу Израелците и Арапите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А надвор сѐ што може да оди, да мрда се забрало по војниците, по арапите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ги прашуваме после зошто се предаваат, кога толку се плашат од Арапите, а тие ни велат: заради жените.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мали се ластовичките, слаби се. А морето помеѓу нас и Арапите ни се догледува, ни се прелетува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пак некои војници идеа, ама арапите не дојдоа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Арапите не јадат луѓе... Тие малку се успокојуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
АРАПОТ: (Покажува на вратата.) Соња. БОРИС: А, доаѓа Соња. Браво. (Пауза) Го испраќа во претходница. (Арапот седнува) Си седна. Питом човек. (Пауза) Сега ми олесна.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сонувам само некои калови, црни ко арапите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Застанавме. Стоиме и гледаме по војниците, по арапите што бегаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И се чу дека некои жени почнале да раѓаат црни деца. Арапчиња, црнчиња...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Зборувај, раскажувај што и да било... За црни Арапи или за бели жерави. За сѐ што ќе ти текне.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги бркаме, така, арапите низ полето и тогаш некој рече: - Да се вратиме, луѓе, оти таму има и други војници.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој не знае како дошле арапите, како ја намирисале меаната од Доксима Тренчески...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ако продолжат вака, јасно ви велам, Арапите ќе ја загубат Палестина... како што некогаш ја загубија Андалузија...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со нас беше и Салко Вадидуша, поцрн и од Арап, со арапски усни и зет на болниот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се скамениле градителите. Побелуваат од јад и погледнуваат во најстариот, знае тој дунѓер многу - ѕидал и за Арапите и за Кинезите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Повеќе