алчен (прид.)
Затоа што власта само зема, затоа што е алчна, лакома, свирепа, бесчувствителна спрема сакањата и прижелкувањата на малечките и беспомошните, сиромасите, осамениците и немоќните.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тендери фрчат, во мозок нѐ дупчат опортунисти во кабинет чучат полни кафани од утро до пладне студенти учат за курово здравје Има ли спас од поскапо парно редици долги во социјално и ако завршиш катастрофално скапо е дури и во погребално Избави нѐ Оче од банкари алчни себични луѓе и денови мачни избави нѐ веднаш од шалтерска стока до кога каматата Оче ќе скока?
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Овие алчни луѓе ќе ти ја земат капката од устата, нивната себичност е себичност на гладно ѕвере.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Проклетници е збирка за капиталисти садисти и алчни комунисти препорачлив за лажни моралисти па се до манекенки на писти
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Мајка му го опомена да не биде алчен.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ама сепак, само во пената на кафето на плоштадот во Сиена наместо со цимет, со прав од отечени ѕвезди се нацртани разголени женски гради и само мермерот во црквата во Сиена е жежок – ем од трите разголени грации, ем од недобројните алчни зјапачи во уметнички дела, демек.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Не бев гладен, бев само алчен во својата контешка навика да носам секогаш нови долги панталони.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Наоколу звучниците повторуваа од покривите сѐ едно исто: Мракот и сенките денот го сменија, ова е миг на алчната Мортенија.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Знам дека луѓето се суетни, прости и алчни, но не сум знаел дека овој проклет свет околу мене ќе се дрзне да ме одгатнува и, уште да смета, дека ме проѕрел?
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Навистина малку црнгалесто во суратот, со испрчени устиња, малку поедри заби, напред истурени, но младо како роса, Кожата по обравчињата му свети како со масло намачкана, црните очи некако на грозје личат, а косите ги пуштило над очи небарем сака да ги закрие од алчните погледи на присутните.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Пред алчните грла на амбициозните мајки, пред рамнодушноста на оние кои беа избранички на нашите наивни срца, како да се сочува барем отисок на сонот од трескавичните, блудни ноќи?
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Не бев гладен, бев само алчен во својата контичка навика да носам секогаш нови долги панталони.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Зелената змиулеста река како да сакаше да се жртвува, брзајќи да биде лапната од секогаш алчниот и гладен Дунав.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
А тој се дебелел, бил мечок на две нозе и бил алчен, ненасит.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И сѐ додека раката може да ја држи мистријата и окото да мери со пљумчето и додека животот се реди од сурови, неправедни и алчни луѓе - мајсторите нема лесно никого да пуштат да застане до нив на скелето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Раиз, знаеше дека поради тоа беше виновен алчниот фикус.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
- Ова ви е последно! - рече гледајќи како алчно го голтаат топлиот, смекнат леб.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
На местото кај што се кревал новиот храм се отворила длапка страшна, понор адски, во кој Господ ги собрал црвоточните тела на лажните и алчни богоумјасници, новите Вавилонци.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Беа тоа трите млади поети – Апчо, Клапчо и Шљапчо, со хибридни физиономии меѓу слатко заморче и алчен чакал.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
„Алчно племе сме. Треба некој да не слика кога ќе седнеме сега на софра.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
