атентатор (м.)
Прво било навестено прогласување на опсадна состојба, меѓутоа, владата се задоволила со поблаги мерки и со издавање на наредба за формирање на Воен (прек) суд за брзо судење на атентаторите.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Во Велес биле уапсени татковците, браќата и други роднини на атентаторите.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Знаеш ли кој е овој недоквакан младич што ни го испратиле како атентатор на Ѓорчета?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Ме следеа и чекаа - бесмислица! - да ме стапнат со атентаторска бомба в пазуви, со тајни материјали од онаа букурешка седница на која беше донесена Резолуцијата, со докази поради кои главата, сама од себе, ти паѓа пред нозе.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Драги мој атентаторе, нема да те пуштам. Потребен си ми.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тука се наоѓа и затворот во кој постои келијата во која бил затворен Гаврило Принцип, заедно со другите атентатори од Сараево на австро-унгарскиот престолонаследник Фердинанд во 1914 година.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
- Тоа ти го велиш, атентаторе мој? Не си ја свршил ти сета работа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Сега, атентаторе мој, се надевам дека си ги изгонил од себе злите духови.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Властите можеле да ги дознаат бројот и имињата на извршителите на атентатите и нивните конкретни дела од самите преживеани атентатори.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Меѓутоа, импресионирани од саможртвата на младите атентатори, речиси сите тие не се во состојба да останат објективни докрај.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Навистина, си изгледам буденброковски во сивото, сомотско куќно палто на татко ми, готов да го отпочнам разоткривањето на возбудливите моменти од семејната хроника, поткрепени со пожолтените фотографии, преполнети полици на библиотеката, заладеното вино во посребрените чаши: Убиството на прадедото Хаџи-Васков, прикажано во вечерашнава верзија со посебен нагласок на величествениот предсмртен гест кон атентаторот, - „Нека ти е простум, синко, ни самиот не знаеш што правиш“, ја тера Ева III, да ме стисне за рацете, а штом минувам на единствената љубовна приказна за Ѓорѓи, непокорниот син на Прокопија и српската учителка, мојата ноќна посетителка, сѐ уште цврсто држејќи ме за рацете, клекнува пред фотелјата и оддолу, ги впива секој збор во ширум отворените очи.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
ЛУКОВ: Зошто не? Би го направиле ли ние кога би станувало збор за атентатор против нас?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Спомените на преживеаните атентатори не даваат одговор на ова прашање.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Уште пред да се пресмета каде, кога и како ќе биде убиен големиот деспот, на 5 март во 1905 година, во рацете на еден преусвитен атентатор, некојси Киндеријан, се распрснува бомба од чии шрапнели гине, меѓу другите, и Кристофер Микелјан.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Атентаторе мој! Плашливо мое! - и тој пак го стегнуваше во силно гушнување.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мерџанов да се заземе пред Егзархијата за да се назначат учители по македонски градови така како што предлага ЦК, се јавил сериозен спор што бил од принципиелен карактер по прашањето за односите меѓу атентаторите и ЦК на МРО.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Бидејќи поради строго конспиративната дејност на атентаторите сведоци тешко можело да се најдат, такви признанија за меѓусебните врски и конкретни динамитни акции се добивале од самите гемиџии.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
- Најпосле се врати, атентаторе. Земи. Држи ја стомнава.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Идните солунски атентатори го следеле развитокот на Револуционерната организација во своите средини.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Ме следеа и чекаа - бесмислица! - да ме стапнат со атентаторска бомба в пазуви, со тајни материјали од онаа букурешка седница на која беше донесена Резолуцијата, со докази заради кои главата, самата од себе, ти паѓа пред нозе.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
