вообичаен (прид.)
Вообичаениот однос јас - ти, субјект - објект исчезнува.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Патот од студентскиот дом до Педагошката академија и читална ѝ беше вообичаен.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Вообичаената слика на поетското во прозата е неговата формална симулација, како што и вообичаената слика на прозното во поезијата е неговата наративна маска.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Не ги сакам вообичаените начини кои се премногу каузални и очигледни.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
По вообичениот поздрав на гардата се најдов во салонот пред свечената сала во која вообичаено претседателот Бургиба ги примаше акредитивите и странските државници.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Раздалеченоста како маниристичко средство и знак за сублимација често дејствието на долгометражните филмови на Гринавеј го одвојуваше од поширокото прифаќање на гледачот, од вообичаената наизменична смена на психолошки убедливите кадрови кои осигуруваат непосредност.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Некогашните вообичаени клетви беа заменети со нов начин на изразување.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Сигурно никогаш не постоело време во кое тоа било вообичаено!
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Работата на искусната бабица течеше со вообичаеното темпо.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Снежните наноси биле толку длабоки што ги затрупале клисурите и тогаш планините ги изгубиле своите вообичаени форми.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Таксистот го одмери Александар од глава до петици, и како да беше почестен што седи до него на совозачкото седиште, а не назад што беше вообичаена пракса при користење на такси.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Му стануваше јасно дека тоа не беше вообичаена пасија за собирање книги или поштенски марки, дури и играње покер, туку се работеше за возвишена цел.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Тие брзо и лесно се вратија на својот вообичаен дијалог на интелектуалци во медитативна фаза и чија преокупација, во овие времиња кога радикалните идеи заживуваа и се ширеа по светот како троскот, загрозувајќи го спокојството на целиот свет, расправаа надолго и нашироко за тоа што би можело да се стори кога би се сторило.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Пак со вообичаената рутина набрзина подготвив малку јадење за тебе и го распоредив во пластични кутиички, сварив чај со мед и отидов на пазар да купам една пиперка, домат и кромид што ми ги нарача претходниот ден.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Полежа уште малку дремејќи; тогаш од дворот допре вообичаеното пеење со полни гради:
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ема беше изненадена од ваквата провокација искажана низ директно прашање, што не беше вообичен начин на општење на нејзиниот претпоставен.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
И тука се чувствуваше вообичаениот мирис на варена зелка, заеднички за целата зграда, но беше некако пресечен од едно уште поостро испарување на пот кое - човек го знаеше тоа штом ќе го почувствуваше, иако беше тешко да се каже како - му припаѓале на некое лице што не е присутно во моментот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Неговата литература нѐ потсетува дека мистеријата не се наоѓа во детективските трилери и хорор-филмовите туку во навидум секојдневното и вообичаеното.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Требаше уште, од двете страни, актерски да се одигра среќното заминување со сите облици на вообичаената празна реторика.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Самиот предмет беа го одобриле преку вообичаените канали и според вообичаените бирократски постапки.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
