дише (несв.)
Се созеде. Продолжи да дише длабоко.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тој набој попушташе, од кога небото ќе се олеснеше, па можеше полесно да се диши...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Таму сѐ треба да легне во својата длапка Па сепак песната е глечер и сѐ е закопано во гатанки и пустош Во збунети неосенчени зборови Морето ни дише во лицата сѐ сака да допре со своето спокојство А медузата затворена во синото стакло на водата како да ја испитува горчината на нашата изненаденост додека слегнува на долното небо.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
А може прав ми налегнал во дробовите и не ми дава да дишам...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само прозорците се отворени за да може да се дише и гледаат кон убаво дотераните тревници, однегуваните стебла со високи крошни, на фонтаната и куќичката во паркот.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Запирам и дишам брзо и од дишењето сѐ се замаглува пред мене.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Стоиме едно до друго и си дишеме од уста в уста.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ко да летав на Марс чинам занесена не осеќав нежност во тоа патување сал болка која силно пече, боли гасне една младост, гасне едно тело чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Тој ги ширеше градите и дишеше од свежиот планински воздух.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Во центарот на виличестото лице имаше еден мал глужд, сосема мала брадавица, со две дупчиња на неа, кои длабоко и напорно дишеа за да го напумпаат кислородот потребен за да преживее организмот што беше обвиен со сало.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Гасне една младост, гасне едно тело. чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите. сочност, зеленило, шаренило буи...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Гледајќи во небото, дишејќи длабоко полека ги затвори очите и само ја чувствуваше во себе убавината на чувството кое ѝ се разлеваше низ телото и целосно ја обземаше секоја нејзина пора, продирајќи до сржта на целото нејзино битие. Чувството на љубовта и нејзиниот бескрај.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Дишам колку да знам дека уште сум жива.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Квасам перници ладам жештини свирам музики дишам чадови.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Тревките, цвеќињата и бубачките тивко дишеа а од нивниот здив воздухот се полнеше со прекрасни миризби.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Во сенка на измислена палма Дише црн мрак.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Девојка под чија црвена блуза плашливо дишат две дојки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ја градеа заедно и заедно остануваа во неа сите изминати лета; ја знаеја како дише секоја педа од нејзините простории и ги имаа во рацете сите допири на сите греди, од кои што беше создадена таа, а тоа можеше да трае сѐ до есеноска, кога ја напуштаа, сигурни дека напролет пак ќе ѝ се вратат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Стоеше таму и се плашеше да дише, небаре таа и птицата беа во некаков занес и нејзиното дишење можеше да го прекине тој занес.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
