заблее (св.)
Овците заблеаја посилно. Беа жедни.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Доста дојде. Кога ја виде дедот Петко, изненаден заблеа: — Море ми, ваа ли е, или а смени со некоа, бре Ило?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Посебно убав овој пејзаж беше во рана пролет, кога низ штотуку потераните никајци ќе потрчаа и ќе заблееја јагнињата, и доцна напролет, пред што ќе узрееја житата, `ржта и пченицата, и, потем, во зрело лето, кога во веќе узреаните жита, со своите живописни носии и гласовити песни, ќе се појавеа жетварките.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
