лустер (м.)
Скока по неа и врз креденецот, и врз запалената печка, па дури за една мува може да се најде обесен и на лустерот.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Присутните во свечени тоалети, огромните кристални лустери, спојот на раскошот и носталгијата ѝ заличува на телевизиските преноси на Новогодишниот концерт во Виена.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Кога доаѓаа лустерот си беше на своето место: а оздола не можеше ништо да се види.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Одиш ли по плафонот за да ја промениш сијалица од лустерот?
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
За способноста да се изврши самоубиство, подвижната слика на лустерот одамна ми остави неприкосновена негативна аргументација. Меѓутоа, способноста да се убие ветуваше многу поголема надеж.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Од таванот висеше лустер во вид на црковен свеќник, повеќе декоративен одошто функционален, освен ако не ти паднеше на глава.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Гледаа во лустерот и редеа какви не фалби, прашања...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И така од чудно убавиот лустер таа направи плашило, грозно и страшно плашило кое потискува, измачува, убива...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ама, кога погледот му затарашка понатаму од куклата, кога на некаков плафон над нивните глави здогледа дијамантски лустер, што расфрла млазови светлина во разни нијанси усукани едно во друго, а под лустерот елка накитена со, исто така, живи ѕвездички од бесценети камења, тој полека, полека се подигна.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Кинески огномет наместо лустер, петарда под фустанот.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Инаку постојано тонеше во бунило; му се заплеткуваа некакви полипи околу нозете и го тргаа надолу кон длабоките води во кои тој не можеше да дише; се задушуваше, скокаше, се поткреваше од креветот и дишеше лакомо од воздухот за да се поврати во живот; со погледот шеташе низ болничката соба и се мачеше да се дофати за нешто: за лустерот на таванот, за вентилаторот, за корнизите на прозорците, шишето обесено над него од чија течност му се полнеше телото за да му се врати силата; се мачеше да се дофати за било што само да не втонува надолу, да не им дава на полипите да го тргаат во длабоките води каде што не може да поземе воздух.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Се чистеа огромните стари кристални балски лустери, се поставуваа посебни светла од страните, покрај прозорците до кои висеа тешки кадифени темно црвени пердиња.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Пукнат е лустерот! Понекогаш дури и пред да го погледаат гостите, брзаше да ги предупреди: Пукнат е лустерот!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Бидејќи пукнатината беше од внатрешната страна и толку мала, што можеше да се забележи само ако се симнеше лустерот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На лустерот сигурно висат кристали, како украси на новогодишна елка, по некое непишано правило го има во салонот на секоја стара градска куќа...
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Тука, во призматичниот лустер беа виножитата, утрата и пладнињата, јасни како новите реки што бескрајно течат назад низ времето.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Отворам, а однатре, од ѕидот, ме гледаат Сталин, Маркос, Енвер Хоџа и еден светликав лустер што се подава ко букет од мразулци.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само, на едниот агол од дворчето мора да има старо дрво зашто на него треба да биде закачен кристален лустер, од оние грчките, а од него светлината да паѓа врз маса направена од дрвени талпи, поминати само со една рака боја и доволно голема да собере барем петнаесеттина гости.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Сеќавање за лустерот. Имаа лустер. Каков лустер! Антика!...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Таа пак: Не, пукнат е лустерот!... Тој се нервира: Запри, те молам...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
