мајстор (м.)
Е, мајсторе на играчки, кај си да го видиш сево ова!
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Еден толку несмасен човек беше тој мајсторот, а брат ми имаше сличен оторбешен изглед на лицето: таков го виде мојата предсмртна пакост.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Никаде да се види некое друго градилиште, ни да се чуе глас на мајстор или звук на мистрија.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Немаше смелост да му излезе пред очи на мајсторот а камоли да се врати во домот.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Иако не беше седнат уште ниеднаш со мајсторите на скелето да ѕида, тој го имаше така научено мајсторскиот занает што немаше работа којашто сам не би можел да ја сврши.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Вечер ќе има луѓе, пак и да ја види „толку, велиш, мајстор е за готвење?“
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Го знаев напамет ходникот и мајсторот за варосување кој влечкаше дебела скала.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Мајсторот се налактува со двете раце на шаховското столче и погледот почнува да му шари над фигурите како аероплан во низок лет над зградите.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Со години во него се крти и се руши мајсторската гордост.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мајсторот му ја пресече главата и ја стави во темелот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Згора на тоа, мајсторите оставија чудни светларници на источната страна над олтарот и отспротива, на западната: по една тркалезна дупка колку половина лакот широка и од двете страни на дупките едни како запирки што ги има по типосаните книги.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Ја оставам да прави што ќе прави и еве сум на вратата од големата свечена сала на Парламентот чие душеме го украсуваат мозаици, ѕидовите огледала и слики од нашите стари мајстори, а тука се и двете колонади мермерни каријатиди.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Може ваперот ти ја мрднал секирата, му рече и наместо тутун на прстот му врза изгорена човечка коса. А татко беше голем мајстор за делкање.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој со мајсторите редеше нови греди и чатма.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Никој уште така замислен не го видел стариот мајстор.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Како да беа правени од иста тајфа мајстори.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Цртежот му се фрлаше под нос на мајсторот кој го ставаше на мајсторското тезге, го проучуваше муртејќи го челото, потоа ја проверуваше издржливоста на дрвото и најпосле почнуваше со производството.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Но јас мајсторски излажав, па така виновник излезе мојата помала сестра, па нејзе ѝ помодреа образите од шлаканиците што ги доби.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Тој вовед е достоен на вистински мајстор.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Ги стокмив скалилата и ги уредив со камени плочи, толку ефектно и мајсторски што, откога камењата ќе фатат патина, со некого ќе можам да се пошегувам дека се од римско време, поминал божем Хадријан тука и ги изградил со својата инженерија.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
