милина (ж.)
Милината на воздухот и зеленилото на лисјето го заплашуваа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Не помина многу време и ситното лице на Пена се рашири во радосна насмевка во исто време претворајќи се и во глас полн со милина и топлина Пелагија!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Во истиот миг, тие почувствуваа рајска милина и блажина, небаре хор ангели да им пееја некаде од високо и ги целиваа нивните уши и души.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Како сум можела, си мислам, како сум смеела да не ја сакам оваа милина.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И уште не ти исчезнале од душата печатите на непријатните студени дни, а веќе по улиците и булеварите божилак од женски облеки разградени, тенки, проѕирни, шушливи - милина!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сиот се стопи и како восок се слеа. Од радост и топла милина не можеше збор од уста да испушти.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ама на брезничани и толку им е доволно кога ќе го чујат неговиот глас како на славеј и сите истовремено и тага и милина да ги обзема.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Доаѓа Богдан до нивата каде што мајка му го роди и легнува на меѓата под грмушката каде што го пуштил првиот глас и го облева чувство како повторно да се раѓа; ги дише тревките и билките околу себе чувствувајќи ги како мирис на мајчино млеко; гледа во сонцето што се провира низ гранките над него и му блеска в очи како тогаш кога се роди, го слуша пеењето на птиците како да го прославуваат неговото повторно раѓање; слуша крај него кркори браздичка со вода како превртена стомна; слуша во далечина ѕвон на стада овци и добиток, милозвучен што ја разнежува душата; зеленилото му ги исполнува очите со спокојство и милина.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Татко ја слушаше со милина во душата, како што не ја слушал пред триесетина и повеќе години.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
- Господи мил и Богородице Мајчице, каква ми е таа милина во душава - со години чемерна?
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Си припомнив за баба ми, дамна упокоена, за нејзините кажувања: - Тоа, Ѕвездо моја, Дедо Боже си ги тресе перниците - сѐ од бели пердувчиња од бели гулабици... и одеднаш сетив некаква милина, па сум се втурнала во домаќинот мој, небаре во него сакам да се засолнам...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
- Зоби, зоби, чедо, - се топеше од милина старецот гледајќи го внукот како блажено ја полни устата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во душата му се разлеваше чудна топлина и милина.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Искрено, чувствував пркосна милина од кршењето на правилата на игра кои ветуваа брза слобода, спасена од преголеми возвишувања, страдања и жртви.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Бисера се топеше од милина, подигруваше од радост, а Крсте седеше некако малаксан и задуман.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Го погледна татка ми в очи со сета милина на чувствата, на мислите, но и со сенка на загриженост, еден ден да не затреба последниот потрошен златник.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Креваше на шишето, ја пикаше главата меѓу решетките да го баци Анка, и неможејќи - само го жулкаше по раката, го милуваше; Анко му го чувствуваше треперењето на раката која сѐ повеќе стануваше потопла; татко му отпивнуваше и сѐ така со жулкање по раката, а во очите му најадруваа солзи од милина, од радост.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
- Хе-хе-хе-хе . . . – ситно, ситно се засмеа дедо Геро да ти е милина да го слушаш. А децата беа сериозни.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
МИРА: Како Буда. Кога чекорел по улица луѓето што го гледале паѓале во транс од милина. Толку просто и величествено.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Тоа е барем нешто достижно, а каква милина и каква утеха би можело да му даде!
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
