млак (прид.)
Беше и самиот празен и празно тонеше во млаката празна сонливост без миризба и без убавина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Лесниот млак ветрец ајдучки се крадеше низ багремите и оставаше зад себе трепетливи шушкави лисја.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Стравот и сомневањата се веќе мртви и само во сеќавањата ќе оставаат млака трага.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Жената помина со рака преку челото на мажот сѐ до длабокиот засек во косата и во дланката собра млака влага од пот која веќе истинуваше на него.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Во приливот на шепотот на млаките бранови на ветрот носеа до него чудни зборови само по звук оформени во протест и бунт.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Нешто млако ми врви меѓу прстите и ми ги залепува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Трагата го водеше низ многу млаки и преку многу преслапи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но нѐ чудеше кога тој ќе одмавнеше со рака и сосем млако ќе речеше дека овие биле сосем мали возови, наречувајќи ги желчиња и чајничиња, зашто по другите градови имало уште многу, многу поголеми возови, кои тој на млади години ги терал...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Млака задоволеност му се шири во утробата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Нервозно и скинато расправав и забележувајќи млака иронија во насмевките на пријателите, се каев и ја колнев во себе својата неуверливост.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Го слушав шушкавото дишење на Кузман и ја чувствував в ноздри неговата млака пот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Со млако движење на раката ѝ ја покажувам секирата, дамките на дреновата дршка.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Со млако движење на раката ѝ ја покажувам секирата, дамките на дреновата дршка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Облак зелен во залез виолетов плови како во пристан млак Стојам под него Маглички утеха сина и бели нежни јадра – бледи јата – копнеж на живи вази Јадреат јадреам јас Во цветот на корењето земјата не се открива сино Гордо виолетово радосно плови над прозорците да ги легне очите на улицата на себе Шуми ми шуми приспивно за раното небо на тротоарот што во правот долго ги помни сините стапалки на ѕвончињата
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Се извиваат голи ветрови фатени во мрежата на улицата и немаат залет па притиснати од тешките облаци ја стружат влажната калдрма, претпазливо лизгајќи се низ млаките барички.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ги наполни градите со млак воздух и чувствувајќи се посилен и посигурен во одењето пак ја откри девојката пред себе.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Уља после ми го зема од пред очи го замива во млака вода.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Уште еден чекор, уште еден бескрајно долг чекор, и тој ќе се најде во пријателско шарско бачило, да дише меѓу ветрови испарување на овча волна и ненасито да се обновува со млако млеко, нем и тажен до денот на одмаздата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сегде во светот и за сите бруцоши со уште неизгаснати млаки контури во зениците, контури на океанските острови кон кои ги носеле нивните гусарски бродови.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Млак бол, распливнат во неговиот тил и некај да се впие во него како болот на осакатениот палјачо.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
