оди (несв.)
Како не сме го виделе ова, да не оди вака пусто?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сум заборавила како се оди меѓу слободни луѓе: како се држат рацете, како се крева погледот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Пак си ги видов нозете онака: одат без мене, ме заминуваат мене.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Луѓето те прашуваат кај да одат, а ти не знаеш што да им кажеш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Си мислам дека и дрвјата тргнале да одат и, идат право на нас, ќе нѐ газат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И — ха, ха, ха, хи, хи, хи, — одам и јас по неа, по смеењето нејзино.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Одиме нагоре.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Оди полека и наведната, повеќе држејќи се близу дебелите стебла.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
- Погледни онаму, чади - покажа преведувачот. - Одиме да видиме.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Сега сите се одени на река да се мијат.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Не можеше подоцна да оди на закопот на својот татко, на својата мајка, на многу други блиски, блиски роднини.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Најпосле, до каде може да оди самообвинувањето? Може ли човек, како што се вели, да излезе од својата кожа и да биде во нечија друга?
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
- Нејзе, кутрата, не ѝ текнува да си оди.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
„Кога ќе стркалаш карпа од ридот зар можеш да знаеш кого сѐ ќе повреди, во што сѐ ќе удри и каде најпосле ќе се распарчи и ќе се здроби!“, ми вели тој а со очите како и вистински да ја гледа таа огромна грамада што се валка од ридот и оди право кон него.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Ајде да одиме понатаму. Ене, таму имало ограда.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Како претстава која се одигрува на некоја сцена, караѓоз, сенки, не можеш да дофатиш ни кој каде оди, ни од каде доаѓа, се движат, а ги нема, не можеш да ги запреш, да ги допреш и да проговориш.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Учителката рече сите да одиме да го видиме.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Зошто одат толку луѓе да го видат?
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
СВАТ Брат за брат Ракија за сват Да не оди празен по пат
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Чувствував дека сама не сака да оди таму.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
