памети (несв.)
Но луѓето паметат колку сите наши соседи се единствени дека нема македонски народ и колку не се единствени — чиј е тој народ, кому му припаѓа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Паметам токму на ова бев помислил.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Завчера сестра ми ја закопавме со мака. Гробарите ги фрлаа лопатите и зборуваа налутено дека ваков дожд никогаш не се паметело досега.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Тие негови зборови уште толку ме дотолчија и мислам дека целиот мој беден живот ќе ги паметам.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Во историјата на овие краишта не се паметеше поголемо разбирање меѓу луѓето и животните: никогаш луѓето од овој град не биле толку блиски меѓу себе.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Дали сакаат сѐ да запаметат или не знаат како да се памети?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Зар ја паметите гранката од која во најраното детство имате берено цреши?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
При секое мерење тие десет сантиметри ги паметиш и ги додаваш.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Тој ден обично беше обележен со драгата жетварска песна, со преполни гради од надежи и со ручеци што се паметат.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Семенката не памети суден ден со кој се заклучува нејзината историја.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Јас тогаш бев мал, ама паметам како децата по полињата ја шуткаа неговата попска шапка со денови, сѐ додека некаде не исчезна.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Тоа сѐ уште ја памети исконската светлина на создавањето.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Паметам, јас и моите врсници бевме уште деца кога истиот тој Бунде нѐ искачи во високата кула среде градот со единствена цел да не фрапира вадејќи ја од панталоните назрејаната скапоценост со глава на лисец.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Почетокот е илуминација
на свет- текст
принесување животни и растенија
пред идејата и чинот
почетокот е прекршување на небото
во алхемиското огледало на писмото
во црвените и црни курзиви
во она што нѐ одликува од другите
она по што го паметиме сижето
- животот.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Паметам дека во оваа насока беше футбалскиот стадион.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Немаше човек кој не ја паметеше по добрина.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Паметам дека се чувствував прилично сакато кога го извлече од панталоните патлакот, подготвен како за парада!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
По овој малку необичен разговор, паметам излеговме на прошетка.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Не паметеше тоа да му се случило порано.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Не можеш сите да ги паметиш. Токму ќе му го научиш името и ќе го однесат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
