стисне (св.)
Ги стисна забите. Не, грешам, се поправи. Тоа е гавранот со очила.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Гледаше пред своите чевли сѐ додека еден од оние двајца не го стисна со лакот под ребра.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ми се стори дека животот со далечни звуци е премал дури да се стисне и во дланка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тага ми го стисна грлото. Го гледав малото неподвижно кученце и не можев да верувам дека утре не ќе можам да го поделам со него кришум земеното парче леб.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Се подаде и како со циганска клешта ми ја стисна ногата кај глуждот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Жената клекна и ми го стисна глуждот на босата нечиста нога.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Мавта со опашот и ги лиже сувите раце стиснати на решетките.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Стисна заби од болките и ја развлече устата да се насмее.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ѕидовите се стиснаа и го затворија во својот непробиен мрак.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Седнаа на кревет и ја стисна врелата глава со дланки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Човекот ја стисна долната усна со предните нерамни заби и се поткрена на лакот, нејасно надевајќи се на нешто.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ги стиснав клепките не сакајќи да го гледам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ширејќи ги ноздрите тој ги стисна испуканите усни.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Клекна кај поднаредникот и му го стисна пулсот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Калдрмата на мртвата улица беше покриена со жолт матен превез, беше стисната меѓу два реда кулиси.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Кога сакав гласно да го повикам, тој скубна од земја тревка и ја стисна со заби.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Образот му беше стиснат до студениот кундак на пушката, а прстот беше затегнат на чкрапалото.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Стиснат така одзади, како токмак во обрачи, Грдан зјапаше во прозорецот што гледаше во кубето небо од осветлениот град и се обидуваше да си ги замисли низ ношницата нејзините гради, нејзините бутови и нејзините колена.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Тој ја зеде мојата рака во својата, заедно ја стиснавме рачката од големиот пиштол, нанишанивме и го повлековме орозот.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Чана молчи, ја стиска болката во себе и одвреме-навреме погледнува во трите главички што се стиснале врз сламарникот на дрвениот одар каде што спиеја со баба им.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
