јаде (несв.)

— Имаше, ама не сте ги виделе, велам, и тие си ги јадат рибите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но свињите се загнаа по нас, живи ќе нѐ јадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Изгладнело детето, нека јаде.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ве молам веќе немојте. Не можам да ги јадам. Разбрав: крадени биле ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Разбери ме не можам повеќе да те создавам да те лекувам со поштенски марки нема повеќе да патуваш сакам да верувам молци ги јадат адресите во мене интимно се топат некои санти и паѓа горчлива сенката на времето кога се кастрат лозите и поривите а билјето развива бујно како грев.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Падот во адот нѐ стори инвалиди со душите пелин, заробени темни се спремаат ѕверови да нѐ јадат живи а ние гледаме ко сведоци неми
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Во негово маало немаше здрави сите другари му беа наркомани од дома добиваше пари да јаде но сиот џепарлак за ганџа го даде
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Од мај до крајот на август таа 1948 година за ручек јадевме само макарони.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Попот јаде маслени јагули со црн пипер и лук и не може без женско.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Наеднаш почувствував дека таква храна не сум јадела одамна и си спомнав за дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во тоа место беше се направил еден бој и многу луѓе имало истепани и изоставени по планината, та поради мршите беа се собрале орли да јадат од мршите.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И твојот лик да не е кој сега би не подучувал како се совладува времето под нозе што ни копа мислата што ни ја јаде и надешта ја гори.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тој ја вдишуваше прељубата и таа му беше понудена да ја јаде на послужавник.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Александар заклучи дека мора да јаде за сите негови претци кои биле гладни и дека би било крајно непристојно да не се придржува кон овој своевиден култ на предците.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
На враќање со татко му јадевме салата во кафанчето кај еден негов пријател.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Со стомаци надуени и безброј тешки падобранци јаделе со сласт и овча маст.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Промртка Бугаринот што промртка и кога виде дека овој го притиска изусти едно тажно стенкање на чист македонски ГОВОР: — Е, јади ме, де, јади ме, ти падна во рацете! — и ги олабави своите раце од Митревите гради, откажувајќи се од понамошна борба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мислиш дека јас не можам да го изедам?! Еве, и јас јадам!“ И јадеше!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Остатокот од пешникот ѝ го подаде на Мара и потоа тројцата засркаа од гравот, држејќи ги во едната рака коматот леб, во другата лажицата. Братучедите лакомо јадеа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ој ти земјо пуста да си од тебе сме пак во тебе ние сите ќе влеземе да ни јадеш бели меса да ни пиеш црни очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повеќе