смее (несв.)
Не се смееше, не беше палав како неговите врсници и другите деца.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Во дворецот сите оро вијат Ноќта падна, не можат да спијат Радосни и среќни песни пеат Насекаде играат, весело се смеат.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Можам да пресудам право за нив, иако човекот не е судија, тој никогаш не смее да им суди на другите.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Не, не смее да им се препушти на емоциите!
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Живее и никогаш не смее да се врати в град.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Петто: Никој не смее да рече: нејќам, не сакам и не можам.“
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Четврто: Никој не смее да ги предава тајните на дружината.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Човек кој би ме посматрал ако се загледа поскоро би видел како стрелката на часовникот се движи. Сепак морам да одам. Не смеам да застанам.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Нејќам да ми се смеат сите: е, ти носиш вода, а ние тука се потиме! – Кој ти се смее?
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Се смееше со сето свое срце.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Нејзиното врескање предизвика и други жени да урлаат, да плачат, или да се смеат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Власите во Грција немаа и немат никакви права, не смееја да зборат влашки, да живеат во градовите туку мораа да останваат високо во планинските села, на песните им го менваја тексто во грчки и ги претставуват како нивни да се.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Треба да се потенцира дека со оваа измена престана да се применува концептот на загарантирана минимална плата со закон а која претставува загарантиран минимум под кој не смее да биде исплатена плата на работникот.
„Обезвреднување на трудот“
од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев
(2010)
Ние не бегаме од разјаснувања и полемики; ние сме демократи затоа и смееме да загазиме во калта и да видиме што правите вие таму затапкани од јавното мислење на српската интелегенција.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Срнчето многу често знаеше да потскокнува од задоволство по таа топла просторија, а Змејко везден ѝ се смееше на таа врашка игривост, живееше само со тоа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Туку и тоа дека никогаш не смее да се признае никаква промена во доктрината или во политичкото врзување.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Женски глас се смее: Ајде ... ајде ... добра ноќ ... утре пак ќе се видиме ... Машки глас (тажно): Добра ноќ.
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Сепак тој смета дека на Владарот никој не смее да му го оспорува правото да владее.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Второ: На секого, што и да му се случи, не смее да плаче и да се мрсулави.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Некако чудно го погледнало и нему му се сторило дека му се смее в очи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
