два (бр.)
Тоа можеме да го провериме на два начина.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Селото го изгоре аскерот два месеца откако ве собраа вас чупите.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ете, оној таму под дрвото. Веќе два дена лежи.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Во насмеаната уста недостасуваат два предни заба. Не од скорбут, од спорт.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во шаторот имаше два душека.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Со два класа трговска академија одвај ја носи главата на рамена.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
И кај двата мита може да се забележи дека го содржат уверувањето дека таму некаде во неодредената иднина, автоматски, животот ќе биде подобар отколку денес, како и залажувањето и самозалажувањето дека сивилото на сегашноста е нужен предуслов за розевоста на иднината.
„Обезвреднување на трудот“
од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев
(2010)
Таа дружба треба да пушти длабоки корени помеѓу двата братски народа за да им даде можност рака за рака да одат по тешкиот пат на културниот прогрес.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Еднодушно го одобрија планот сите и веќе секој пајдос и по два пати се враќаа во клозетите со по едно ќесе земја врзано за учкурот од гаќите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Неразбирливо беше зошто со два прста го врти перчето на својата безбојна и ретка коса под која се гледаше светкаво теме.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Меѓу два залака варена пченка тренираме продолжен запир на здивот и дури утре ќе забележиме дека сме испокасани од невидливи мушички.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Во занесот и сладоста ко пијани бевме зошто пеевме песни за искрена љубов и во врелоста горевме двата ко огнови силни
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Негде на пресечната точка на тие два исказа треба да се бара тајната и противречна иманентна поетика на нашиот автор.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Најпосле Партијата можеби ќе објави дека два и два се пет и ти ќе мора да веруваш во тоа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Два најниски акорда на темната клавијатура на облаците се судрија Два погледа под искрите нивни се зачудија Четири бели раце низ темнината на дождот вознемирен се побараа Се доближија се најдоа со болката со смеата со занесеноста стара...
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Циљка почека да престане смеата и продолжи: - Два дена по доаѓањето на италијанската слобода, дома си дојде дедо.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Меѓу два реда сиви и нерамни куќи пијано расфрлени лево и десно од улицата почнуваше театар.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Еве сега ќе видиш...сепак го разврза тоа мало нешто, извади од џебот на елекот малку црн леб, го кршеше лебот на мали парченца, па со макање во нането, касна колку еден – два залака.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
На трите години од помеѓу гробот на старецот извреа два извора што се и ден денеска.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Среде тој бескраен спор помеѓу двата братски соседни народа македонското словенско население, заради кое тие се караат, малце по малце зрее во националното самосознание и сака да се ослободи од покровителството на соседните народи за да може само да си биде вршител на своите судбини.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
