мати (несв.)
А ти наеднаш ги отвораш очите и со онаа твоја детска насмевка велиш дека ти не си јагнето што му ја мати на волкот водата од поточето бидејќи си пиел подолу од него, а водата не се качувала угоре и дека не даваш да бидеш изеден. Умното сине на мајка.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Главата по малку ми се матеше поради неколкуте џина кои ги испив, па излеговме малку на воздух.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
И во главата си пробива место, ги зафаќа и ги потиснува сите мисли, нездравата смисла за долг и чест, некое тешко бладање, кое ја мати здравата свест за реалното и можното.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Навлегува во тремот ги мати прозорците дворот го загушува пудејќи ги изненадените птици занесени во слатката прелага на сонцето.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Веќе ми се мати во главата, ме тера на повраќање.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А тоа „помалку нешто" беше интернирање во внатрешноста на царството: да не им мател вода по Мариово, да можат тие слободно да вршат што сакаат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Подбивниот, избрчкан глас на Сириецот грубо го влече кон студената пареа на крајбрежјето, скоро со болка ја сече мирната поврвнина на идеализираната визија: - Оној што го имаше каменот пред мене ја матеше мудроста со безумност.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Разногласието на нивните изјави му ја матеше свеста и тој упорно се обидуваше да си ја расчисти со разумни интерпретации.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Јок сме ги бркале бравите, јок сме му ја газеле тревата, сме му ја мателе водата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Жените со истранети скутини, со турнати шамии, како што мателе маштеница.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ептен бев во небрано, јас и матев нешто околу јазикот, мене тоа ми беше професија, ама оваа директна атака врз мене, врз мојата концепција за животот, би рекол, не можев веднаш да ја сварам.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Човекот се смешка зајадливо и кисело, потоа се мати и распливнува во сивкава замреженост и пак е јасен и жолчен (чувството дека го загледуваат). Тој е во него, но тој не е друг туку Етхем-паша.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ама, нам ни ја матат водата, ни ја враќаат назад.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На сета исцрпеност од мачењето што трае со часови во предродилната сала, каде освен блискиот „дејт“ со сопствените маки, сведок сте, сакале или не, и на малтретирањето на сите што решиле токму денес да слават роденден во следните години, да сечкаат за „руска“ и „француска“, да месат кифли од киснато и лиснато тесто и да матат жолчки и белки за Васина и Реформ торта.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
СУДБИНАТА: Ти си само заблуда што го мати човековиот ум.
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Иди така водата откај Вендиовци, се мати, се пени, и сѐ под себе корне и понесува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Јован ги мати сите од денеска за утре и си ја брка работата своја.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Штом примолкна плачот, Албанецот, пак меѓу своите, продолжи повтор за него — „Не тажи го, жено, ти сина си Кузман, бидејќи господ во рајот го пратил; неизмерни сласти му нуди; и само плачејќи душата ти му ја матиш, бидејќи тој падна со своите, бранејќи ја со нив херојски земјата мачна, а не како злосторник кого Темида го гони, фрла во јамата мрачна, и не како здушен од наказ, ил' прогниет, гладен, не како удавен в браној, и не како жена што потајна болест ја јаде, — туку од јуначки рани . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
4. Веќе се враќам:
годините во оро
задушница им праќам;
сегде познати лица
нигде, нигде птица
Рајот го чека крај
нема спас, Матеа
и ангелите патеа
а ти а јас...
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Мајката Роса со две сонца во човечињата на очите, зацрвенета и сериозна, нејзините сестри близначки Сава и Танаска со по една момичка исти како и помалечките на Роса, трите нејзини ученички, Милка со две машки и нејзиниот маж и се разбира, Деспина, бликната од радост ама и од едно чувство на страв што ја мати радоста.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
