небо (ср.)
Стојам така пред луѓето, а небото клекнало, се фатило за земја.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И туку наеднаш видовме дека небото се забелува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се прекршува во неа синото небо и сино ја обојува.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тихо помеѓу две неба умира времето
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Понекогаш само во сувиот самрак уплашен крик ќе го рани небото.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
На небото блескаа ѕвездите.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Две птички во ѕвездено небо оро вијат...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Писокот не може да се измери ни со акустичен барометар, стрелката се скрши од насилничка напнатост, разнесена во ширината на хоризонтот, на линијата каде небото и земјата бакнежи со страст споделуваат..
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Се тресеа небото и земјата кога тој зборуваше!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Тој набој попушташе, од кога небото ќе се олеснеше, па можеше полесно да се диши...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Побрзај, покажи се, расцепи го небото, крени се до сонцето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Можам ли да речам, како оној голем филозоф, дека ѕвезденото небо над мене и моралниот закон во мене, се нештата кои ме определуваат?
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Беше тиха јулска ноќ, од небото грееше полна месечина, а јадрите праски примамливо се белееја.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Но кога љубопитно поткрена глава, виде дека очите на светлокосиот се широко растворени и управени напред во светлото летно небо.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Не го гледаше небото залепено за прозорецот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе земам две канти бензин, ќе вивне сѐ до небо.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Полето врело клокоти под ова црвено небо птицата чудно цвркоти крај еден овенат шебој ноќта необично глува за оваа доба од годината гората пеколно сува една ѕвезда од небо е скината Еј ти усто зината во нас пленот што го препозна животот вреќа е скината со староста тоа го дознав 2002
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Кога го видоа белобрадестиот патник, тие, Ескимите, голи и боси, како родени од мајка, се накупчија пред санките, а најстариот – со мустачиња и брада од петнаесетина влакна, се исперчи пред сите други: - Ви велев ли катадневно дека еден ден ќе ни дојде небесниот господар, испратен од белото небо?
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Високи ридови, некои голи, каменети и карпести, столетни борови и шумите мрачни, студени водје ги делкаат клисурите, а ноќите ведри и небото извезано со ројови ѕвезди и се чини толку се блиску, што само рака да испружиш и ќе ти легнат на дланка.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Не можел ништо друго да стори освен да се сокрие во шумата и да чека цел ден во најдлабокиот честар, додека новата ноќ не им ја подари на неговите крилја можноста таинствено да запливаат во небото.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
