прескока (несв.)
Прескокам еден водоврик на свијокот и туку се зададе некое силно брчење.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се прескока преку сергиите за да може да се помине, да се направи пат.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
да не стекла пак реката, да не ги откорна овошките или само алето, е во Америка алињата им се дома, в среде куќа, е па водата нема узда, не се запира со прачка и со викање, а да ја видиш онаа вода што се оди со денови, еднаш ни рекоа денеска морето ќе игра, а кога игра морето, не играјте вие и кога зеде да рипа, да станува и да седнува, леле мајко, потплашена кобила, фучи и се пресега преку бродот и го прескока и 116
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И не прескока година. Ми стана многу жал дека го повредив јаболкничето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Твојот поглед ги прескока деталите на залезот обземен од проретченото време кон кое се стремиш.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Ама за солта нема како. Солта не се сади, не се бере, а не можеш да ја прескокнеш. А ја прескокаш, сркаш бунгури, јадеш леб глекав.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дечиња си играа, се валкаа, прескакаа едно преку друго сѐ дури огнот не ја префрли оградата и не се нафрли на усамената куќарка на старичката.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Стануваа, ама тие си знаат како стануваа: со алкање, да не згазиш некого во прескокањето, да не му го прекинеш сонот, дишењето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Козите бегаат, се прескокаат, им пливаат главите над вршките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кога сум ги ја драпнал, ба му ја, олкави лески сум прескокал!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Стануваме грч, Станува скок, Цела планина прескакаме.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Наместо да трча низ полето, кон каналот за наводнување, коњот трчаше по патот кон лозјето на Диркан Халабијан, каде што почна да ги прескока лозите.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
И, прескокам човечки трупови, истрбушени коњи, отфрлени седла.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Морето мирисаше на давеници, медузите беа накострешени, сини блујаници на брановите – ги прескокавме со здодевност.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
