клепа (несв.)
Клепаше со очите и не веруваше. Уште повеќе не веруваше дека градот ќе го најде празен.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Некој косач си ја клепаше косата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И тој само клепа со влажните трепки, си ги брише огледалцата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И само врти со опашката, клепа со очите и со ушите, се радува со нас.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Клепкам и не им верувам на очите: за железата се држат некои прсти, некои црни прсти. Прстите ги гледам, а човек не гледам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Како кога клепам за да ги растерам солзите, жалта.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Еден од Дуковските косачи седеше во тревата и си ја клепаше косата, а другиот, сигурно помладиот брат Кирил, со стомна в рака идеше угоре, по патеката што водеше до стубелот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
А камбаната клепа. Клепа од високо, мислиш на небото е качена камбаната.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Му дувал на мевот, му клепал, му фрлал ќумур во огнот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тогаш поубаво се чу клепањето на камбаната. 52
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ние уште така: отвори ги, затвори ги клепките, само клепаме со очите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Чини стегни ме, па пушти ме, поистави се од мене. И само да клепка со очите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И, клепаме мрзливо со очите, подуени небаре кај риба, кај жаба.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Зар ти ќе клепаш секири, ѝ велам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Зошто е клепањено, ја прашувам Уља, дали е празник или куќа некаде се запали. - За да бегаме, вели Уља, да излеземе од селово.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Оваа работа, ќе бара нова работа, вели Мирче. - Ќе бара, велам јас, ќе бара да се клепа ралникот, ќе бара орање, сеење и влачење...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Дуковци не се шегачат, - рече дедо Димо, кој беше седнат и ја клепаше косата. - Ќе проплаче тревата!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Со тоа манастирот подосиромашел и клепалото престанало да клепа.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
- Камбанана клепа, вели! Уља, утре е нешто празник.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
