насмеа (прил.)
Нѐ виде во лицата ко дуњи, ко смил, којзнае ко што, и се насмеа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кога Филозофот погледна во чудното сочинение на масата, се насмеа; за првпат откако го видов, се насмеа и потем рече: „Сочини препис на ова.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Во следниот момент веќе тој лукаво му се насмеа и си ја избриша со белото шамиче потта.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Си се насмеа лисицата под мустак лакомо и си заспа мирно и задоволно.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Даскалов се насмеа и ми подрече дека сум бил добар измислувач на утврдени природни појави и дека сум одличен изведувач на експерименти за децата од пониските одделенија.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- Граше, наше - се насмеа Евто - без тебе и без пиперки не можеме.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Се насмеа барајќи го нејзиниот белег под десната цицка.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Знам, се насмеа црниот човек треба да лежи распаран на прашлив друм, гаврани да се огледуваат во стаклата на неговите очила.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Мајка ми се насмеа: - Тогаш остави ја нека вози ролшуи и нека го чека пубертетот, а ти најди си некоја друга девојка што мисли поинаку од неа.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Тој не можеше да се сети. Тогаш трговецот се насмеа.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Девојката се насмеа воодушевено, очигледно сметајќи го тоа како комплимент за совршеноста на нејзиното преправање.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ве молиме простете... пред малку... грешка... грешка беше... колегите го згрешиле бројот... извинете... извинете“ Ја спушти слушалката; длабоко воздивна и се насмеа.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Во ред. И самиот може да го смисли одговорот. Се насмеа.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Гавранот добродушно се насмеа и ме повлече благо за нос.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Стрина Маловица се понамршти и кога виде манџи со расол, со јајца, па кога Доста ѝ рече оти и лимун ќе ѝ нацеди на супата, просто го искриви вратот на страна и се насмеа „подмустаќ“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Не знам како се справуваш со проблемите, ама изгледаш бомба“, се насмеа таа.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Му кажа една смешка – тој не се насмеа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Вратата се разгрна полека, но наместо да се појави остар јатаган, се појави една сејменска глава; се опули во собраниот куп и се насмеа. – Се собрале како пилиња под квачка – проговори и ја отвори едната пола на вратата. Му се поклони длабоко на тој што беше зад него. Му направи темане: – Бујрум, кади баба. Тука се како лисичиња.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
„Не, Ханс, тој е пијан.“ „О, он етна свиња“, добродушно се насмеа Германецот враќајќи го револверот во футролата но тој полека од мракот го сврте своето оружје кон него и чу, и виде.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
