си (несв.)
Што ќе правиш: откако ќе паднеш, ќе видиш колку си бил на високо.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Треба со маж да се видиш и мораш да си му убава.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ме виде, ме прегледа и ми вели: — Трудна си, не те излажале.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Па после, не знаеш што си видела на јаве, а што на сон...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
По огнот ќе видат кај си.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас, другарче, многу добро те разбирам, Ти си Македонец, да?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
- Касметлија... касметлија си, сестро. И не бери гајле. Ќе ја носиме чупата најлесно што ќе можеме...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ти си цвеќе, чие име одамна го заборавив...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Ме потапка по рамото: Ти си способна ќе најдеш, јас не можам да те плаќам, војна е!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
„Кај си, бре“, вели, „што не излезеш?“ „Зошто да излезам?“ му велам.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Значи така: не си видел ништо ... В ред ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- За секој случај, ти остави ми го тоа што си го извадил, па ќе видиме моиве мечиња ќе остават ли нешто за другите.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Е, мајсторе на играчки, кај си да го видиш сево ова!
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
- А можам ли да знам кој си и од каде си?
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
- А кој си ти, врагу? - се пресече треснувајќи ме по нос.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
„Кој си ти, господине?” - праша со стравопочит скромниот битолски метлар на ладино, насетувајќи го одговорот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Да го гледаш и да го молиш и да те моли и двајцата раце сте престорени само да молите нешто да молите Дур да слета морна пеперутка и да те гушка и ти да ја мачиш и ти да ја убиеш со едно молчење на сите камења брат да им бидеш и да гледаш како нестануваш полека кожата како ја пробиваш од себе во попладнето од попладнето во припекот како се сокриваш и пак легнат точно кај што си да се најдуваш и да молчиш.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
На челото твое глеј, желби се бројат, во срцето врело рој желби се ројат: - Да пораснеш голем, да надраснеш џин, на мама, на тато да си свиден син.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Можеш да си валкан, нечист, неиспран, значи да имаш нечиста кошула, нечисти чорапи, нозете да ти смрдат, од мишките реа да испарува, лицето да ти е валкано, цел да си валкан, на буниште да личиш, ама пушката, е, пушката, братко, задолжително секогаш мора да е чиста.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
