спушта (несв.)
Се спушта сега тој на рамената на врсниците свои во болот непребол дури од него горското цвеќе се разделува Домот во кого згасна помнењето на светот во залезот на виделото.
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Кога почувствува во рацете дека јас нејзиното барање го исполнувам, таа тогаш, додека јас се спуштав на колена лизгајќи ѝ ги дланките преку колковите и по слабините надолу, го отпаша коланот од бањарката, се разголе откривајќи се пред мене без гаќи, со своето тело како целото излеано од млеко, ми допушти да ја изгледам па ми ја стави дланката од својата десна рака на темето и додека ги подвиткуваше нозете во колената и ги подрасчекоруваше, ми ја стегна главата, просто ми се навре на лицето...
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Чувствува внимателно и нежно допирање на мека дланка којашто полека се спушта на неговата глава.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Партизаните на ДАГ се спуштаа по стрмните планински удолници и густите шуми и на приодите пред градот паднаа во минските полиња и беа пречекани со урагански митралески и автоматски оган.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Ги спуштам усните врз студен мрамор заплеткани токови на животот диви предели без љубов...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Авионите еден по друг се спуштаа над колоната и ја опсипуваа со митралески рафали...
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Таа закова очи во стапчето кое тој ту го подига ту го спушта.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Зар не виде како се џарам околу себе додека ја враќав теглата во празнината на ѕидот и додека ја спуштав лажицата во каленицата од која минатата ноќ сркав надробен леб во толчен лук со оцет и вода.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Бргу се спушта на колена и мижејќи се вовлекува под креветот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Но синот сѐ уште го кревал и го спуштал тешкиот чекан.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Во еден друг град маркизот ги спушта завесите
и се соблекува.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Одвај се додржуваа на нозете што внимателно ги спуштаа на земја попреку, вкопувајќи ги колку што можат, за да не ги повлече надолнината.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Кловнот го спушта палтото во скут и ја крева главата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Повторно доаѓам пред долината и таа се отвора како стара книга на залутениот ветар лисјата се шират и во неа влегуваат право високото небо со гребенот на врвот планински што лебди над облаците потоа снегот што се спушта жолт и овенат право во моето срце измешан со поројот во 'рбетот што му шуми.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Бог го кренал светот повисоко од досегот на мојата рака и го спушта на моите плеќи како ќе му текне.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Така на пример супстанцата во која е содржана суштината на човековиот дух се наоѓа во еден столб што допира до темето, горе, се спушта по 'рбетот надолу и кај коренот на гениталиите свртува нагоре до стомакот некаде зад папокот.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Се спуштаме и по третпат, и јас забележувам дека таа ме гледа во лицето и ми ги следи усните.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Пладне свиткано под старата козирка. Испотените соништа се спуштаат по акробатските скали кон светилникот снемоштен од стари бури.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Лангачот полека се спушта низ прозорецот и седнува под сливата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Тука се спушта пердето
реската разлика
која ги двои луѓето
и од нив прави
некој друг
секогаш друг
мизансцен!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
