воз (м.)
Нѐ качија на воз и, ајде пак!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го чекаме возот и нѐ издава трпението.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Цвичат релсите, ко пауни во зоолошка градина, запира возот, но луѓето не запираат да се тресат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми брчат ушите од луѓето и од некој звук останат од возот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И тогаш видов еден човек што трча меѓу луѓето, сака да го втаса возот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сите возови се полни со Германци, цела Германија се враќа од Сибир.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Доаѓа возот, ама до покривот е преполнет со луѓе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Можам со денови да ти раскажувам за возовите и за нивната земја.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Изутрина можеби ќе му сведочат некому дека полноќниот воз налетал на мина... Нека му е лесна земјата!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Само што момата бојлер вклучи инспектор дојде струја да исклучи со ладна вода миеше коса мајка ѝ викна да не оди боса Плочките ладни реума влечат ѕидови пукнати треба да кречат татко без пари во возови на влеча а мајка ѝ 10 години во стечај
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
- Ајде, жено! Не е преку свет. Ако толку сакаш да го видиш, уште утре ќе те качам на воз и правец Љубљана.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Никогаш не сум можел да живеам во колектив (тоа ја објаснува и потребата овде да не кажам речиси ништо и за моето семејство); дури имам отпор и кон јавните нужници, автобусите и возовите; ми се гади од помислата дека седам на столче или WC шолја на која седеле илјадници пред мене, макар таа да биде и целосно дезинфицирана и стерилизирана.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Од возот ќе слегуваат момчиња и девојки и ќе ги извикуваат имињата што ги бараат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но не ќе се врати човекот чие одминување го најавуваше свирежот на возот...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
И правдата и зимата и поезијата и возовите и ноќта и реките...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Прашај ме како оди возот без да го теглат биволи ќе молчам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Го пишувам ова ноќта пред да тргнам со воз, од Будимпешта за Скопје; спакуван сум и утре изутрина ќе се искрадам од најпознатиот европски циркус и ќе заминам кон железничката станица.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Повторно ми забуче гласот што ми се јавуваше во возот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Речиси една недела сум лежела плесната ко скот во возот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
За ваквото гледање на двата случаи веројатно придонесуваше и чудната композиција на возот што татнеше низ мојата глава, а во таа композиција вагонот што го претставуваше случајот на Загорка Пеперутката го гледав сместен до оној во кој се наоѓаше исчезнувањето на братучедот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
