вој (м.)
— Самиот ти ме вовлече во вој алабак табури и за јадење да страдам со своите луѓе.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ќе се обидеме и по вој пат; белки ќе има некој спасибог баре за децата, та за нас се знае оти ќе тргаме маки и ќе и оставиме коските по ридиштата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Кој, сака, море, нека умира роб, ама јас немам ниет роб да бида до век! — па го крена гласот повисоко, обрнувајќи му се на татко си и стрика си Кулета: — И да знајте сите: јас нема да му стоа ни на вој пес, Адема, да ме продава како стока, ни на тој ајван, новиот наш бег, да ме купуа како стока. Море, освестете се еднаш, бреј, оти сме луѓе, а не стока да не продаваат и купуваат виа пезевенци, бре!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Го спотна оганот, се навали на перницата: — Е! Сполај му на господ: и вој ден помина, Еден по еден, ама нам ни се бележат на ќитапот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Веднаш застана на место и му викна на Колета. — Запри а гајдата, бре побратиме, да си го видиме есапот со вој пес! — И сам го извади брчалото.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Некој велаат во сета земја врие, други велаат угу кај нас е вој стра, инсан како инсан, кој може крај да му вати на разни муабети?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Море, остави, попе. Како вој лесно и евтино шо помина, ни еден наш вдовец не поминал.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Така, пак. Стојко, да не клаваш цела недева чаша во кандивото, нека седи темница, да видиме дали ќе му дојде умот на вој наш светиа да а варди сермиата!— му нареди на маѓерот Стојка кој водеше сметка да не остане „сајбијата“ темница.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Токо, да не силиме бога, арна е, здрава до вој саат, та потамо — господ златен!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Доста пак ја развлече устата и повтори: — Мори, чума да нѐ чукне, сестрице Митро, и без нас, чупињата, не може вој свет да се држи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Нека ми е живо коњчето, та какво и да е самарчето, ќе ме носи! — зборува Бојана и ја бели жолтата грчка волнена шамија, продолжувајќи: — На Вилка ѝ „навеза“ Ристе, да му даде господ илјада добрини ! . .. Море, море, море! Со злато не се докупува вој Ристе мој! — почна пак да го фали.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Токо, вој побратим, Илко не ме ни знае, ни ме познава.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Море, немој да ме репниш со ластегарката на вој век, та на тој ако сакаш борина цети ми на меот, — одговараше дедот Петко.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Го остави тоа црнилото мое, та ете — побегна со вој прикрепникот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Веднаш потоа вресна уште еден потенок, посовитлив, помек, помолезлив, но од тоа не и понеумолив и понескинлив во својата виткост, беспределен вој.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
„Ама тврдо спие вој Ристе, бреј!" — си рече Крсте и продолжи преку овци да го тера магарето.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
За време итало-грчката војна во 1940 година беше ограбена и запалена неговата куќа.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Да и каже ли дека болката под третото ребро ја почувствува сега првпат со својата свест и дека сега знае: таа почнала порано од денот на гревот забременет со безброј нови гревови, секој со своја боја ис вој звук.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Владичкото ќе си го плаќаш и готово: само барај некое чупале, оти вој пезевенк ве остави та бабата веќе не може да а гледа куќата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Ќе си го зема вој, ќе си го зема ној" ...
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
